Rozdział 3

„Co on tu do jasnej cholery robił?”! To pytanie ciągle krążyło w mojej głowie. W pewnym momencie przypomniało mi się, że jestem w samej koszuli Piotra i zaczęłam ją poprawiać, obciągając ja w dół. Chłopak widząc co robię uśmiechnął się jeszcze bardziej i puścił do mnie oczko. Staliśmy tak i wpatrywaliśmy się w siebie w milczeniu. Strasznie denerwował mnie jego uśmiech. Nie powiem… Był uroczy… Ale przede wszystkim ogromnie wkurzający. Niezręczna sytuację przerwał Piotr.

― Kochanie kto przyszedł? ― usłyszałam jego wołanie.

― Nie wiem… ― odpowiedziałam mu.

Nieznajomy znowu zrobił zdezorientowaną minę słysząc język, w którym się porozumiewamy. Chwilę później z pokoju wyszedł Piotr w samych dresach. Podszedł do mnie i objął, całując w szyję, a następnie spojrzał pytająco na chłopaka.

― Cześć, jestem Nathan. ― przedstawił się nieznajomy. ― Chyba mam waszą walizkę… ― mówiąc to spojrzał wymownie w moją stronę.

Dopiero teraz zauważyłam, że trzymał w ręku moją własność. Ucieszyłam się, że ją odzyskałam. Nathan wyciągnął rękę z walizką w moją stronę, a ja bez namysłu złapałam ją, przez przypadek dotykając jego dłoni… Przez całe moje ciało przeszedł dreszcz… To było dziwne uczucie, ale zarazem przyjemne.  Jakby coś przeszywało mnie od środka…  Jak najszybciej odsunęłam się z walizką i spojrzałam na chłopaka, zastanawiając się co to było.

― Cześć. ― Piotr chyba niczego nie zauważył i podał dla Natha dłoń. ― Jestem Piotr. A to jest Ania. ― mój chłopak przedstawił nas, uśmiechając się przyjaźnie.

Nathan był chyba mile zaskoczony, że znamy angielski i widać było po nim, że ucieszył się z tego powodu. Utkwił swój wzrok na mnie, świdrując swoim spojrzeniem, na co spuściłam głowę.

―  Ja pójdę do pokoju… ― zwróciłam się do Piotra po polsku.

Chłopak kiwnął głową i pocałował mnie w policzek. Szybko udałam się do sypialni. Musiałam się przebrać, nie będę przecież paradowała w koszuli… W międzyczasie usłyszałam,  jak Piotr zaprasza Natha do środka, proponując mu coś do picia. Niestety nic  więcej nie wyłapałam, bo zamknęłam się w sypialni i zaczęłam szukać czegoś do ubrania. Założyłam na siebie jasne rurki i białą koszulkę w granatowe paski. Nie malowałam się, bo nie miało to najmniejszego sensu. Gotowa wyszłam z pokoju i udałam się w stronę dwóch chłopaków siedzących na kanapie i wlepiających swoje oczy w moją osobę. Nie wiem czemu, ale wzrok Natha peszył mnie… Dlatego swój wzrok utkwiłam w Piotrze, którego uśmiech dodawał mi pewności siebie i usiadłam koło niego. Oczywiście, jak się okazało chłopaki rozmawiali na temat samochodów, co mnie nie zdziwiło. Przyzwyczaiłam się do tego, a nawet polubiłam. Uwielbiałam patrzeć na Piotra, gdy opowiadał mi z pasja o autach, które mu się podobały. Jeździłam też z nim na różnego rodzaju zloty i wyścigi… To ostatnie najbardziej mi się podobało. W sumie to nie dziwie mu się, że kocha to. Widok tych totalnie poprzerabianych aut i prędkość jaką rozwijają… Sama się, aż w to wciągnęłam… No ale teraz nie chciałam im przeszkadzać, więc wstałam i udałam się do kuchni. Usłyszałam wtedy głos Piotra:

― Twoja walizka jest już na lotnisku. Nie było na niej adresu, więc wczoraj ją tam odwiozłem…

― Nie ma sprawy. ― odezwał się Nath. ― To ja już się lepiej będę zbierał. Pojadę ja odebrać…

Nathan wstał, a za nim Piotr, który podał mu rękę. Nie miałam na to ochoty, ale wypadało się pożegnać, więc wyszłam z kuchni i zatrzymałam się naprzeciwko chłopaka. Wyciągnęłam swoją dłoń, która Nathan delikatnie ujął, a po moim ciele znowu rozprzestrzeniło się to dziwne i przyjemne uczucie. Nie wiedziałam skąd ono się bierze i co jest jego przyczyną. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie czułam… Chłopak jeszcze raz pożegnał się i wyszedł, cały czas przyglądając mi się. Czy coś ze mną było nie tak? Źle byłam ubrana? Albo brudna? No nic… I tak Go już więcej nie spotkam. Miejmy taką nadzieję…

Razem z Piotrem zjedliśmy w końcu śniadanie, a następnie on pojechał do firmy. W tym czasie ja przeglądałam strony internetowe z ogłoszeniami, w poszukiwaniu jakiejś pracy. Niestety nic nie przypadło mi do gustu. Postanowiłam jutro poszukać czegoś w gazecie. Może wtedy mi się poszczęści… Późnym wieczorem do domu wrócił Piotr. Był jakiś taki przybity… Nie chciał ze mną rozmawiać na ten temat. Tłumaczył jedynie, że miał ciężki dzień. Próbowałam coś z niego jeszcze wyciągnąć, bo martwiłam się, ale nic to nie dało. Najdziwniejsze było to, że przez kolejny tydzień jego zachowanie stawało się coraz dziwniejsze. Gdy wracał z pracy, był bardzo przygnębiony i nie chciał na mnie patrzeć, tak jakby obwiniał się za coś… Nie chciał też rozmawiać ze mną, choć kilkakrotnie starałam się poruszać ten temat. Za każdym razem odpowiadał mi „Nic się nie dzieje. Jestem po prostu zmęczony”. Nie naciskałam więc na niego, bo to nie miało sensu. I tak nic mi nie powie dopóki będę nachalna. Czekałam cierpliwie, aż sam zdecyduje się powiedzieć mi wszystko.

W tym czasie ja tez znalazłam pracę w sklepie odzieżowym. Byłam z niej bardzo zadowolona. W sobotę po południu, gdy wróciłam z niej do domu, zastałam Piotra w bardzo dobrym nastroju. Ucieszyłam się widząc na jego twarzy uśmiech, którego nie dano mi było dość długo oglądać. Kazał mi szybko się wyszykować, bo zabiera mnie na jakąś niespodziankę. Pobiegłam do garderoby i wybrałam pastelową sukienkę przed kolano. Włosy rozpuściłam i poprawiłam lekko makijaż. Gdy byłam gotowa Piotr zabrał mnie do samochodu, który ostatnio dostał od firmy. Bez przerwy pytałam, co to za niespodzianka i gdzie mnie zabiera, ale żadnej sensownej odpowiedzi nie uzyskałam. Po około 40 minutach  jazdy zaparkowaliśmy na jakimś parkingu.

― Dalej musimy iść pieszo… ― zwrócił się do mnie Piotr, otwierając mi drzwi samochodu.

― No ale gdzie? ― znowu zapytałam i znowu nie dostałam odpowiedzi.

Po kolejnych 10 minutach spaceru zauważyłam, że zmierzamy do jakiegoś klubu, przed którym znajdowała się masa osób. Gdy tylko tam podeszliśmy Piotr wyjął coś i pokazał ochroniarzowi, który od razu nas wpuścił. W środku było jeszcze więcej osób… Wszyscy pchali się pod scenę, czekając tam na jakieś zbawienie…

― Słyszałem, że są nieźli… Chciałem Ci zrobić niespodziankę i wynagrodzić ten tydzień… Mam nadzieję, że Ci się spodoba… ― ledwo usłyszałam głos Piotra, a następnie poczułam jego usta na mojej szyi.

Chwilę później zgasły wszystkie światła, a reflektory skierowały się na scenę, na której pojawiło się pięciu chłopaków… Przyjrzałam im się bliżej i wlepiłam swoje zdziwione spojrzenie w… NATHANIE! Stał tam na scenie i rozglądał się po całej sali zadowolony, aż w końcu jego wzrok padł na nas, a na jego twarzy pojawił się zadziorny uśmiech.

― A ten co tam robi?! ― zdziwił się Piotr.

Miałam zamiar zadać to samo pytanie. „Co on robił na tej scenie?!” „ Co on robił w tym klubie z resztą tych chłopaków?!”

Zabrzmiały pierwsze dźwięki muzyki i jeden z nich podszedł na skraj sceny i zaczął śpiewać. Był łysy i dobrze zbudowany, a jego głos bardzo mi się spodobał. Zaraz za nim zaczął śpiewać właśnie Nath… Zrobiłam zdziwioną minę słysząc jego cudowny głos. Robił z nim co tylko chciał, czarując wszystkie dziewczyny na sali. W pewnym momencie do Piotra zaczął dzwonić telefon. Odebrał go i jego mina zbiła mnie z tropu. Znowu na jego twarzy pojawił się smutek…

― Kochanie muszę na razie wyjść… ― powiedział smutno. ― Niedługo wrócę…

Pocałował mnie w policzek, ledwo go muskając, co mnie zaskoczyło i wyszedł… Ja zostałam sama, wpatrując się w wyjście, za którym zniknął. Odwróciłam wzrok w stronę sceny, bo usłyszałam pisk dziewczyn, który nie ustawał. Zespół wykonał kilka świetnych kawałków, które przypadły mi do gustu. Za każdym razem, gdy Nathan śpiewał swoją kwestie, wpatrywał się we mnie, a raczej w miejsce, gdzie stałam. Kilka razy obróciłam się i rozejrzałam, zastanawiając się, czy ktoś koło mnie nie stoi, w kogo on się właśnie  wpatruje,  ale stałam na uboczu zupełnie sama… Najdziwniej było przy piosence, którą przedstawili jako „Glad you came”. Nathan stanął na samej krawędzi sceny wyciągając dłoń w moją stronę śpiewając „You cast a spell on me, spell on me… You hit me like the sky fell on me, fell on me…”  Zauważyłam, że reszta zespołu była poważnie zdziwiona jego zachowaniem i zaczęłam mi się uważnie przyglądać… Nie zwracałam na to jednak najmniejszej uwagi, bo denerwowałam się tym, że Piotr długo nie wracał. Martwiłam się o niego i postanowiłam poszukać go.

Na zewnątrz nigdzie Go nie znalazłam. Zaczęłam więc iść w stronę samochodu. Może tam jest… Miałam wielką nadzieje na to. Gdy byłam już blisko niego podbiegłam chcąc jak najszybciej zobaczyć czy jest tam Piotr. Gdy zatrzymałam się koło auta otworzyłam szybko drzwi i zamarłam…

___________________________

Jest i rozdział ;D

I jak?

W końcu może zacznie się coś ciekawego dziać... Mam taka nadzieje ;P

Czekam na wasze opinie ;)

Niedługo zaczną się dedykacje ;P

Dziękuję, ze to czytacie ;*****

KOCHAM WAS :*****