Rozdział 6

Zobaczyłam dość wysoką dziewczynę o jasnych włosach, które w lekkiej fali opadały jej za ramiona. Miała przyjazny wyraz twarzy i piegi, podobnie jak ja, tylko, że teraz na jej twarzy malował się strach, obawa, gdy patrzyła na mnie. Dziewczyna niepewnie podeszła bliżej, wyciągając dłoń.

―  Wszystko w porządku? Co Ci się stało? ― zapytała cicho, a ja ponownie się rozpłakałam.

Blondynka bez namysłu przytuliła mnie i posadziła z powrotem na ławce. Widząc moje ubranie zdjęła z siebie długi do połowy ud, szary sweterek i podała mi go. Ja szybko założyłam go na siebie, zakrywając pozostałości po sukience… Nie mogłam przestać płakać. Czułam się jak ostatnia dziwka… Czułam na sobie jego! Jego zapach… Jego dotyk… Jego oddech na szyi… Przypominało mi to nieustannie o tych okrutnych chwilach, które przeżyłam… Nigdy mu tego nie wybaczę!

― Proszę, powiedz mi co się stało? ― dziewczyna ponownie odezwała się, dalej mnie przytulając.

O dziwo nie przeszkadzało mi to… Spojrzałam w jej oczy i poczułam, że mogę jej zaufać… Było w niej coś, co sprawiało, że choć jej nie znałam, byłam zdolna wszystko jej wyznać… I tak też zrobiłam. Opowiedziałam jej co się dokładnie stało. Z każdym kolejnym zdaniem na jej twarzy pojawiał się coraz większy szok. Gdy skończyłam, dziewczyna ze łzami w oczach jeszcze raz mnie przytuliła.

― Chodź, zabiorę Cię stąd! Nie możesz tutaj być sama! ― dziewczyna wstała i pociągnęła mnie za sobą.

Spojrzałam na nią pytająco… Nie byłam pewna, czy mogę jej w 100% zaufać. Nie wiedziałam nawet jak ma na imię, a co dopiero, jakie ma zamiary… Ale nie znałam tutaj nikogo i nie miałam, co ze sobą zrobić… Blondynka jakby czytała w moich myślach…

― Jestem Ola… Nie bój się. Zabiorę Cię do siebie. Umyjesz się… Dam Ci jakieś ubrania… ― wyjaśniła.

Chwilę jeszcze na nią popatrzyłam, ale nic złego w niej nie dostrzegłam. Dziewczyna wyciągnęła do mnie dłoń, uśmiechając się przyjaźnie, a ja ją chwyciłam. Ola zaczęła szybkim krokiem prowadzić mnie w stronę jakiś budynków. Próbowałam wytrzymać to tempo, ale moje stopy nie pozwalały mi na to. Zatrzymałam się i spojrzałam na swoje nogi… Dziewczyna zaskoczona odwróciła się i podążyła wzrokiem za moim spojrzeniem. Chyba dopiero teraz zauważyła krew na moich stopach i łzy bólu, które spływały po moich policzkach. Złapała mnie za ramię i podtrzymując, powoli pomogła mi iść. Na szczęście jej dom nie był daleko, bo dłużej nie wytrzymałabym… Ola otworzyła drzwi i pomogła mi przejść do środka. Popchnęła za mną drzwi, które zamknęły się z hukiem… Usłyszałam jak po schodach ktoś zbiega i przestraszyłam się… Zerknęłam na dziewczynę…

― Olka to Ty? ― usłyszałam męski głos, a po chwili ujrzałam na schodach wysokiego chłopaka. ― O kurwa! Co się stało?! ― krzyknął.

Ola próbowała zaprowadzić mnie w tym czasie do salonu, ale moje stopy nie wytrzymały już więcej, i gdy dałam krok do przodu, osunęłam się na podłogę… W ostatniej chwili chłopak złapał mnie i podniósł. Jego wzrok omiótł moje ciało i zatrzymał się na wielkiej plamie krwi, która była na sweterku Oli, na wysokości bioder… Ciekła ona też po moich nogach zakrwawiając dłonie i ubranie chłopaka… Skąd ona się wzięła?! Właśnie teraz, gdy o tym pomyślałam, przeszył mnie ogromny ból podbrzusza i zwinęłam się w kłębek na rękach chłopaka. Nie mogłam go wytrzymać… Czułam jakby ktoś ciął mnie żyletką od środka… Chłopak był najwyraźniej w szoku, po tym co zobaczył.

― Do jasnej cholery Olka! Co tu się stało?! ― krzyknął na dziewczynę.

― Paweł… Lepiej żebyś nie wiedział… Zanieś ją do mojego pokoju… Proszę… ― odezwała się Ola.

― Nie Olka! Masz mi w tej chwili powiedzieć co się stało! ― Paweł tracił cierpliwość.

― Idioto pomyśl trochę to będziesz wiedział co się stało! A teraz zanieś ją do mojego pokoju! ― dziewczyna była bardzo stanowcza.

Wyczułam, że chłopak chyba domyślił się co się stało, bo wszystkie jego mięśnie napięły się. Wykonał polecenie Oli i zostawił nas same. Dziewczyna otworzyła drzwi do łazienki i pomogła mi tam wejść. Odkręciła prysznic, przyniosła ręczniki i zostawiła mnie samą. Podtrzymując się czego tylko mogłam, weszłam do kabiny i zamknęłam ją. Strumień ciepłej wody, spływającej po moim ciele dał mi niewielkie ukojenie… Po chwili zaczęłam szorować całe ciało zmywając z niego każdą, choć najmniejszą cząstkę, która pozostała po nim… Siedziałam tam chyba dość długo, nie mogąc przestać, pozbywając się także ze stóp szkieł, które w nich tkwiły, aż w końcu usłyszałam pukanie do drzwi i przestraszony glos Oli:

― Jesteś tam? Wszystko w porządku?

― T-tak… ― w końcu od dłuższego czasu zdołałam cos z siebie wykrztusić.

Owinęłam się ręcznikiem i wyszłam do dziewczyny. Ola pomogła mi dojść do łóżka, na którym usiadłam.

― Przygotowałam dla Ciebie rzeczy… Mam nadzieje, że będą dobre… ― powiedziała nieśmiało.

Uśmiechnęła się lekko, a ja poczułam się jak ostatnia kretynka…

― Chciałam Ci bardzo podziękować za pomoc… ― zwróciłam się do niej, patrząc jej w oczy. ― Nie znasz mnie, a jednak pomogłaś mi…

― Nie mogłam Cię tam zostawić… ― zaczęła, a następnie dodała niepewnie. ― Czy mogłabym wiedzieć jak masz na imię?

Spojrzałam na nią ze zdziwieniem. Przez to całe zamieszanie nie przedstawiłam jej się… Ona tyle dla mnie zrobiła, a ja głupiego imienia nie umiałam jej do tej pory powiedzieć… Znowu poczułam się jak idiotka…

― Ania… Przepraszam, że dopiero teraz… ― zwiesiłam głowę.

― Nie przejmuj się tym… Nie było na to czasu…

W jej obecności czułam się dziwnie… Dodawała mi siły, choć dopiero, co ją poznała… Czułam jej wsparcie, które bardzo mi pomagało. Nie musiałam już płakać… Chyba, że to już moje łzy się skończyły, wyschły… Ale nie, to dzięki niej! Czułam się inaczej. Obiecałam sobie, że postaram się być twarda! Że kiedyś ON mi za to zapłaci… Ola uśmiechnęła się i zostawiła mnie samą, abym mogła się ubrać. Jej ubrania były na mnie idealne. Niepewnie zeszłam na dół, ale zatrzymałam się w połowie drogi, bo usłyszałam rozmowę Oli i Pawła.

― Jak to się stało? ― pytał zdenerwowany chłopak. ― I kto to zrobił? A Tobie coś się stało?!

― Nie! Znalazłam ja w parku. Siedziała na jednej z ławek, była przykryta kocem, ale pod nim miała całą porwaną sukienkę, więc dałam jej swój sweterek… Ania mi wszystko powiedziała… Zabrałam ją tutaj, bo nie mogłam jej tam zostawić! Jesteś na mnie zły? ― na sam koniec dziewczyna ściszyła głos.

― Oczywiście, że nie! Chodź tutaj… ― chyba ją przytulił, pomyślałam. ― Dobrze zrobiłaś… Trzeba jej pomóc…

Postanowiłam zejść na dół… Weszłam niepewnie do salonu chwiejnym krokiem, a wzrok Oli i Pawła spoczął na mnie. Dopiero teraz zauważyłam ich tak naprawdę… Ola wyglądała jak przepiękny Anioł zesłany z nieba, który ma czuwać nade mną. Jej śliczną twarz okalały złociste włosy, które dodawały jej jeszcze więcej uroku, a jej uśmiech powalał na kolana. Paweł natomiast był dobrze umięśnionym, wysokim blondynem. Jego smukłej twarzy, nie można było niczego zarzucić. Była wręcz idealna… Zauważyłam, że zaczęła mi się bacznie przyglądać…

― Jeszcze raz dziękuję Wam, że mi pomogliście… A teraz lepiej już pójdę… ― przerwałam ciszę.

― Nawet nie ma takiej opcji! Nigdzie Cię nie puścimy w takim stanie… A pa za tym, gdzie pójdziesz? ― odezwał się stanowczo Paweł.

― Ale… ― zaczęłam, ale nie pozwolił mi dokończyć.

― Nie ma żadnego ale! ― ciął chłopak i zwrócił się w stronę blondynki. ― Olka zaprowadź Anię do pokoju gościnnego.

Ola uśmiechnęła się do mnie ciepło i poprowadziła na górę. Otworzyła jedne z drzwi, zapraszając mnie do środka. Ponownie zostawiła mnie samą mówiąc, że zrobi mi coś do jedzenia. Nie chciała chyba mi się narzucać… A ja nie miałam nawet jak się sprzeciwić, bo szybko wybiegła z pokoju. Głupio mi było siedzieć u nich na głowach… Ale nie miałam też gdzie się podziać. Do „jego” mieszkania nie miałam najmniejszej ochoty wracać. Wolałabym zamieszkać pod mostem, niż postawić stopę w tym mieszkaniu. Na szczęście miałam pracę i jak tylko dostanę wypłatę, zapłacę Oli i Pawłowi za pobyt tutaj. Nie mogę przecież siedzieć u nich, jak jakiś pasożyt… Moje rozmyślenia przerwało pukanie do drzwi.

― Proszę… ― odezwałam się cicho.

Myślałam, że to Ola wróciła, ale moim oczom ukazał się… Paweł z tacą, z jedzeniem.

― Mogę…? ― zapytał niepewnie.

Kiwnęłam głową, a on usiadł na brzegu łóżka i postawił przede mną tacę.

― Wiem mniej więcej co się stało… ― zaczął. ― Olka mi powiedziała…

― Dlaczego tak brzydko zwracasz się do swojej dziewczyny?! ― uniosłam się, nie wiem czemu. ― To jest Ola, a nie Olka!

Chłopak zrobił zdezorientowaną minę, a następnie lekko się uśmiechnął. Miał cudowny uśmiech… Coś mi on przypominał…

― Yyy… Może dlatego, że to jest moja siostra… ― odpowiedział z lekką ironią w głosie.

To jest jego siostra! Kurczę! Dopiero jak to powiedział, dostrzegłam ich podobieństwo… Ten uśmiech… Był identycznie wspaniały…

― Sorry… ― spuściłam głowę.

Paweł zaśmiał się jedynie, ale chwilę później spoważniał, a ja podniosłam wzrok, żeby sprawdzić, co się stało. Chłopak znowu przyglądał mi się… Miał minę, jakby chciał coś powiedzieć, ale zastanawiał się, czy to jest właściwe…

― Ania słuchaj… ― odezwał się po minucie ciszy. ― Tak dokładnie to nie wiem, co się stało i kto Ci to zrobił… Ale jeśli chcesz to mogę Cię nauczyć paru obronnych ciosów, żebyś czuła się teraz pewniej… Olkę już dawno tego nauczyłem… Nie chciałem, żeby jej się coś stało, bo nie zawszę będę przy niej…

Spojrzałam na niego pytająco. Spodobał mi się ten pomysł i to bardzo, ale nie wiedziałam dokładnie jak to miałoby wyglądać i skąd on to znał… Paweł podobnie, jak wcześniej Ola wyczytał wszystko z mojej twarzy i odezwał się:

― Trenuję mieszane sztuki walni (MMA)… ― odezwał się. ― Nauczyłbym Cię kilku chwytów do obrony… Lub jeśli będziesz chciał, do ataku…

Kiwnęłam jedynie głową na znak, że się zgadzam. Teraz będę mogła poczuć się w miarę bezpieczna i nie pozwolę, by „TO” się powtórzyło…

― Zaczniemy jutro ok… ― Paweł uśmiechnął się i wyszedł, a ja położyłam się na łóżku i wtuliłam w poduszkę…

______________________________

No i kolejny rozdział wstawiam ;)

Mam nadzieje, że się spodoba ;D

Rozdział dla wszystkich którzy czytają moje opowiadanie ;****

A w szczególności moim Kochanym DAMOM, które uwielbiam ;*****

Ola-Nemezis ;**** której wspaniałe opowiadanie znajdziecie TUTAJ!

Monika ;**** której nieziemskie opowiadania znajdziecie TUTAJ! oraz TUTAJ!

Kinia*** ;**** której cudowne opowiadanie znajdziecie TUTAJ!

Anka ;) ;**** której fantastyczne opowiadanie znajdziecie TUTAJ!

Kocham WAS WSZYSTKIE ;**** dziękuję, że mnie wspieracie i dodajecie chęci do pisania ;D

Dziękuję Wszystkim, że jesteście ze mną ;****