Rozdział 5

Skierowałam się do sypialni, bo tam właśnie znajdowały się wszystkie moje rzeczy. Musiałam je jak najszybciej stąd zabrać. Nie chciałam tu więcej wracać. Złapałam za walizkę i zaczęłam przerzucać do niej wszystkie ubrania, które wpadły mi w ręce. Nie składałam ich nawet, nie miałam na to czasu ani ochoty. Właśnie kończyłam, gdy usłyszałam głos dochodzący od strony drzwi…

― Co Ty robisz?

Spojrzałam w tamtą stronę i zamarłam. Piotr?! Miało Go przecież nie być. Miał wrócić dopiero wieczorem… Stałam tak i gapiłam się na niego z obrzydzeniem. Po chwili wróciłam jednak do pakowania, nie zwracając na niego najmniejszej uwagi. Kątem oka dostrzegłam, że zaczął się zbliżać. Szybko zamknęłam walizkę i złapałam za nią, chcąc wyjść, ale Piotr zastąpił mi drogę. Wtedy dopiero poczułam od niego alkohol… Przecież on nigdy nie pije! Spojrzałam na niego zdziwiona, a on złapał mnie za rękę. Próbowałam się wyszarpać, ale nie dałam rady.

― Proszę Cię, porozmawiajmy… ― odezwał się. ― Kocham Cię. Nie chciałem tamtego… To nic nie znaczyło… Wybacz mi…

― Mogę Ci wybaczyć, ale to niczego nie zmieni… Bo ja o tym nigdy nie zapomnę! Za każdym razem , gdybyś mnie dotykał, przypominałabym sobie, jak dotykałeś ja… Za każdym razem, gdy nie byłoby Cie przy mnie, zastanawiałabym się, czy nie jesteś przypadkiem z inną… Zadręczałabym się, tym, że nie jestem dla ciebie wystarczająco ładna, wystarczająco mądra, wystarczająco zabawna, wystarczająco wszystko… Bo widać nie byłam, skoro to zrobiłeś! I Ty twierdzisz, że mnie kochasz?! Teraz to Ty dla mnie nic nie znaczysz!

Byłam wściekła, jak on mógł mówić, że mnie kocha, skoro miział się z jakąś starą babą! Teraz równie dobrze może dla mnie nie istnieć! Mój wyrzut gniewu przerwał fakt, że usłyszałam słowa "udowodnię Ci, że cię kocham". Spojrzałam na niego a on przyciągnął mnie do siebie i zaczął brutalnie całować. Nie chciałam tego! Próbowałam wyswobodzić się z jego uścisku i przerwać to, ale byłam za słaba. Piotr rzucił mnie na łóżko. Chciałam uciec, ale złapał mnie za nadgarstki i jego usta powędrowały do mojej szyi  i dekoltu. Czułam na sobie jego oddech, który przyprawiał mnie o mdłości. Nie mogłam tego dłużej wytrzymać. Kopnęłam go kolanem w krocze, dzięki czemu zszedł ze mnie. Miałam teraz okazję uciec. Przeczołgałam się po łóżku i już z niego schodziłam, gdy Piotr złapał mnie za kostkę i upadłam na dywan. Chłopak zszedł z łóżka i przyciągnął mnie do siebie.

― Nie uciekaj… ― powiedział smutno ― Nie bój się mnie… Przecież ja Cię kocham… Zawsze będziemy razem…

Piotr zaczął dotykać moich ud i wkładać swoje ręce pod sukienkę. Moje nogi same zaczęły Go kopać, na co on usiadł na mnie, zdzierając sukienkę. Dlaczego ja ją założyłam? Dlaczego założyłam tą cholerną sukienkę? W tej chwili to były jedyne słowa, które przeszły przez moją głowę. Już nigdy więcej nie założę na siebie sukienki! I właśnie wtedy znów przypomniał mi się klub… I jego zdrada… W tym momencie do moich oczu napłynęły łzy, gdy jego obleśne ręce błądziły po moim ciele, a jego usta całowały moją szyję… Cały czas się szarpałam i wyrywałam. Udało mi się wyswobodzić jedną dłoń, którą od razu uderzyłam Go w twarz. Był to wielki błąd… Piotr spojrzał na mnie wściekły.

― Nie rozumiesz że Cię kocham! ― krzyknął i uderzył mnie w twarz.

W mojej głowie zadudniło i pod wpływem ciosu przez chwilę nic nie widziała. Piotr widząc co zrobił, zaczął całować mnie w miejsce, w które przed chwilą dostałam. Zamroczona nie mogłam na to zareagować.

― Przepraszam… Nie chciałem… Tak bardzo Cię przepraszam… Wierzysz mi prawda? Zaraz ci to wynagrodzę… ― gdy to powiedział zerwał ze mnie stanik i zaczął całować moje piersi.

Po chwili, gdy widziałam już normalnie znowu próbowała, w jakiś sposób uwolnić się, ale tym razem trzymał mnie jeszcze mocniej. Z każdą chwilą, gdy dotykał mojego ciała, czułam upokorzenie i poniżenie. Byłam zbyt słaba żeby to przerwać. Moje starania nie robiły żadnego wrażenia na nim. Wydawał się nawet bawić tym. Zaczął rozpinać pasek spodni jedną ręką, równocześnie trzymając moje dłonie, druga. Moje serce zaczęło walić jak oszalałe. Strach wypełniał całe moje ciało, każdą jego komórkę. Po moich policzkach leciały łzy przerażenia. Piotr spuszczając spodnie zauważył je. Przybliżył się i zaczął całować miejsca w których one spływały.

― Nie płacz Kochanie ― powiedział słodko.

Ja przez cały ten czas nie mogłam wydobyć z siebie żadnego słowa, żadnego dźwięku… Nawet nie krzyczałam, bo nikt i tak by tego nie usłyszał. Piotr przesunął swoje wargi do moich ust. Niewiele myśląc, ugryzłam go. Nie chciałam, żeby mnie całował! Chłopak syknął z bólu i oblizał miejsce, w którym sączyła się krew z jego wargi. Jego jedyną reakcja na to był uśmiech, tak jakby mu się to podobało. Po chwili znowu powrócił do całowania, a ja nie mogłam nic na to poradzić. Jedną ręką zerwał z moich bioder koronkę, pozbawiając mnie ostatniej bielizny. Widząc, że zdejmuje swoje bokserki, zaczęłam się z całych sił wyrywać i w końcu krzyczeć:

― Proszę Cię! Nie chcę tego! Błagam…

Piotr nie zwracając najmniejszej uwagi na moje krzyki i prośby, brutalnie wszedł we mnie. Poczułam ogromny ból, pod wpływem, którego moje ciało przeszedł dreszcz. Nie mogłam się ruszyć. Piotr wyżywał swój popęd na mnie, traktując mnie jak zabawkę. Moje uczucia nie miały dla niego najmniejszego znaczenia. Byłam dla niego przedmiotem, obiektem seksualnym, który chciał, a nawet musiał posiąść. Nienawidziłam go za to co mi robił. Za to, że był zdolny znieważyć mnie i tak upokorzyć. Czułam jedynie wstręt i obrzydzenie. Na jego twarzy natomiast zaczął pojawiać się uśmiech. Chłopak zaczął jeszcze bardziej przyśpieszać i przymykać oczy. Wiedziałam co teraz się stanie. Nie byłam w stanie temu zapobiec. Na samą myśl o tym, każda komórka mojego ciała krzyczała "NIE!!!". Niestety było to nieuniknione, dlatego już chwilę później poczułam w sobie jego nasienie. Miałam ochotę zwymiotować, gdy wyszedł ze mnie i kończył swoje chore uniesienie nade mną… Opadł na dywan oddychając ciężko… Cała zapłakana i roztrzęsiona skuliłam się wycierając z siebie resztki jego nasienia… Widziałam jak leży upajając się chwilą… Ja natomiast pragnęłam zapaść się pod ziemie, nigdy się nie urodzić!

Nie byłam w stanie dłużej tu przebywać. Złapałam za lekko porwaną sukienkę, nałożyłam ja na siebie i wybiegłam boso… w salonie zabrałam jeszcze mały koc, bo nic innego nie było w zasięgu mojego wzroku. Wychodząc na ulicę zakryłam się nim i pobiegłam przed siebie. Dopiero teraz poczułam tępy ból podbrzusza… Utrudniał on mi bieg, ale nie poddawałam się. Musiałam jak najszybciej uciec… Ludzie oglądali się za mną, ale nikt nie raczył nawet zapytać, czy nie potrzebuję pomocy… NIKT! Musiałam się zatrzymać w parku, bo moje stopy nie pozwalały mi dalej biec. Były całe poranione od tego co leżało na chodnikach… Też wybrałam sobie miejsce na ucieczkę! Park! Przecież tutaj roi się od ludzi, a jak ja wyglądam… Ale nie miałam gdzie pójść… Nie miałam ubrań, pieniędzy, mieszkania… Niczego! Obiecałam sobie, ze nigdy, ale to przenigdy to się nie powtórzy! Nie pozwolę więcej, aby jakiś facet tak mnie znieważył! To co zrobił Piotr już nigdy więcej nie będzie miało miejsca… Moje myśli po chwili coś przerwało… Poczułam, że ktoś kładzie mi rękę na ramieniu… Przestraszona odskoczyłam odwracając się w stronę tej osoby i zobaczyłam… 

_______________________________

No, że tak powiem nie będę się wypowiadała na temat tego rozdziału...

Szkoda gadać... 

Czekam na Wasze opinie, co sądzicie? I komentarze ;)

Rozdział dla:

Monisi ;* której bloga znajdziecie TUTAJ! oraz TUTAJ! Bardzo się cieszę, że jesteś ze mną i mnie wspierasz ;*** Choć ostatnio czuję się zaniedbana przez Ciebie ;( Ale i tak nic nie zastąpi Twojej wspaniałej osoby, która pisze tak cudownie i dodaje mi swoimi genialnymi komentarzami siły i energii ;*** Dziękuję Ci za Twoje miłe słowa i za Twoją obecność ;D Kocham Cię Słońce Ty moje ;****

Oraz wszystkich, którzy czytają moje wypociny ;D

Kocham WAS moje Drogie ;**********