Rozdział 28

» Nathan «

― Ja… jestem Ania… ― odezwała się niepewnie brunetka.

― Tak, wiem to… ― Jess wyraźnie zachowywała się chamsko. ― Nathan dużo mi o Tobie mówił… Ale to nie zmienia faktu, że to przez Ciebie wylądował tutaj! Po raz drugi! To Twoja wina! ― blondynka podniosła głos.

CO?! Dlaczego ona takie głupoty wygaduje?! Jak może coś takiego mówić Ani?! To w żadnym stopniu nie jest jej wina! To wyłącznie moja głupota mnie tu sprowadziła! Chciałem podnieść się, przerwać Jess te oszczerstwa… Ale nie mogłem nawet otworzyć oczu… Nie mogłem nic zrobić!

― Dlaczego to mówisz…? ― odezwała się po chwili ciszy Ania.

Te słowa zabolały ją… Doskonale to słyszałem… Najgorsze w tym wszystkim było to, że nie byłem w stanie temu zaprzeczyć… Nie byłem w stanie podejść do Ani, przytulić ja i powiedzieć, że to wszystko to jedno, wielkie kłamstwo! Nie rozumiem Jess… Przecież ucieszyła się, gdy powiedziałem jej, że w końcu zakochałem się… A teraz po prostu oczernia Anię…

― Gdyby nie Ty, Nathana nie byłoby w szpitalu! ― Jess nie odpuszczała. ― Teraz widzę, że ma same problemy odkąd Cię poznał… Chcę dla Nathana jak najlepiej… Chcę jego szczęścia… Dlatego najlepiej będzie dla wszystkich, a szczególnie dla mojego brata, jak odejdziesz i już nie wrócisz do jego życia!

Nie wierzę! Nie wierzę, że słyszę to z ust mojej ukochanej siostry! Jak mogła potraktować tak Anię?! Przecież wie ile ta dziewczyna dla mnie znaczy! Nie mogę na to pozwolić! Muszę to zakończyć!

» Ania «

Nie wiedziałam, co mam zrobić…! Nigdy nie spodziewałam się, że może mnie spotkać coś takiego… Nathan opowiadał mi o swojej siostrze. Ale za każdym razem określał ją, jako ciepłą, trochę dziecinną, ale cudowną osobę… Byłam pewna, że znajdziemy wspólny język… Więc, co się z nią stało?! Czy to naprawdę przeze mnie się tak zmieniła?! Czy to presja tej chwili?! Sama nie wiem, jakbym się zachowała w takiej sytuacji…

― Nie zrozumiałaś, co do Ciebie powiedziałam?! ― warknęła Jess. ― Nie chcę Cię tu więcej widzieć!

Te słowa podziałały na mnie momentalnie. Spojrzałam po raz ostatni na śpiącego Nathana, a po moim policzku spłynęła pojedyńcza łza… Odwróciłam się, ocierając ją i szybkim krokiem przeszłam przez salę w stronę wyjścia…

― Yjdshjha… ― usłyszałam mamrotanie, gdy chwytałam klamkę od drzwi.

Spojrzałam w tamtym kierunku… Jessica podbiegła do łóżka Nathana i chwyciła jego dłoń.

― Nath, obudziłeś się… ― przytuliła Jego dłoń do swojego policzka. ― Jak się czujesz…

― Aaaaania… ― wymamrotał chłopak, tym razem znacznie wyraźniej.

Moje serce drgnęło… czułam, jak narasta we mnie ciepło, rozprzestrzeniające się po całym ciele… Ale moją radość przerwał fakt, iż blondynka spojrzała się wrogo w moją stronę…

― Jess… Gdzie jest Ania…? ― odezwał się znowu Nath z lekko osłabionym głosem.

― Ona… ― zaczęła dziewczyna.

― Jestem przy Tobie! ― podbiegłam z drugiej strony jego łóżka.

Nie miałam zamiaru zwracać uwagi na Jess… Nie zostawię Natha! Nigdy tego nie zrobię! A szczególnie ze względu na jej słowa… Chłopak poruszył dłonią w poszukiwaniu mojej ręki, którą po chwili delikatnie ściskał.

― Bałem się, że znowu Cię nie będzie, gdy się obudzę… Że nie zobaczę Cię… ― otworzył w końcu oczy i przekręcił głowę w moją stronę.

― Jestem tutaj… I nie opuszczę Cię! ― powiedziałam stanowczo.

Jessica poderwała się na nogi i wściekła wyszła z sali… Nathan nie zauważył tego, ponieważ znowu zasnął. W pewnym sensie ucieszyłam się z tego. Nie chciałam, by dowiedział się, że między mną, a Jessicą nie jest taj, jakby tego chciał. Zacząłby obwiniać się za to, a przecież to nie jest jego wina… Zostałam z nim do samego wieczora. W międzyczasie dołączyli do mnie pozostali, wraz z Jess. Nathan przez cały ten czas spał… Zaniepokoiło mnie to trochę… Ale lekarz uspokoił nas, że tak powinno być. Niestety, gdy zrobiło się późno, pielęgniarka wyprosiła wszystkich, oczywiście prócz Jessici… Mogła ona zostać ze względu na więzi rodzinne… Byłam tym totalnie wkurzona, ale starałam się nie okazywać tego i nie dawać jej jeszcze większej satysfakcji, którą i tak miała, rzucając mi mordercze spojrzenie, gdy wychodziłam…

Nathan został w szpitalu przez tydzień, choć już następnego dnia, gdy się obudził marudził, że nic mu nie jest i nie ma potrzeby by tam zostawał na dłużej. Nic to mu nie dało, bo obiecałam lekarzowi, że dopilnuję, by został na obserwacji i tak też zrobiłam. Na szczęście tym razem nic mu do głowy nie strzeliło i zgodził się zostać pod warunkiem, że będę Go codziennie odwiedzała. I tak miałam zamiar to robić, ale postanowiłam trochę się z nim podroczyć i już pierwszego dnia trochę się spóźniłam… I to był mój błąd… Postanowiłam więcej tego nie robić, bo gdy weszłam do sali, Nathan kłócił się z pielęgniarką, że chce jak najszybciej opuścić szpital… Kolejne dni mijały już bez większych problemów. Chłopak wydawał się szczęśliwy… Cały czas się uśmiechał, przytulając mnie do siebie i całując, na co reszta docinała nam… Nie przejmowałam się tym, bo to u nich normalne. Zastanawiało mnie tylko zachowanie Toma… Od kilku dni był bardzo cichy… Zawsze jako pierwszy wyrywał się z tego typu uwagami, a teraz milczał… W przed dzień wyjścia Nathana ze szpitala postanowiłam porozmawiać z Tomem… Ta sytuacja nie dawała mi spokoju. Chłopak miał ewidentnie jakiś problem i potrzebował pomocy…

― Tom, co się stało? ― usiadłam przy nim w salonie.

Reszta była w tym czasie u Nathana i miała mu wszystko wyjaśnić. Brunet spojrzał na mnie smutno, a następnie odwrócił wzrok.

― To… Nic… ― odpowiedział w końcu cicho.

― Tom… Spójrz na mnie… ― dotknęłam jego ramienia, a on przeniósł wzrok na mnie. ― Widzę, że coś jest nie tak… To nie jesteś prawdziwy Ty… Nie musisz udawać… Możesz mi powiedzieć o wszystkim… Pomogę Ci, jeśli będę tylko umiała… ― powiedziałam spokojnie.

Tom zaczął wpatrywać się uparcie w panele podłogi i rozmyślać nad czymś… Wzory na tych panelach były zapewne bardzo interesujące w tym momencie, dlatego czekałam cierpliwie, aż chłopak sam się otworzy i będę mu mogła pomóc.

― Chodzi o Kelsey… ― odezwał się po chwili ciszy. ― Nie jest już między nami, jak wcześniej… Ciągle się z nią kłócę tylko… Nie chcę tego… Nie chcę żeby tak wyglądał nasz związek…

― Tom wiem, że to trudne, ale musisz z nią o tym porozmawiać i wszystko wyjaśnić…  Nie możesz tak się zachowywać, bo to i tak nic nie da. Wyciągnij pierwszy rękę… ― uśmiechnęłam się lekko do chłopaka. ― Pokaż, że Ci zależy, a na pewno wszystko się między Wami ułoży…

― Mam taką nadzieję… ― odwzajemnił uśmiech, a ja przytuliłam Go. ― Dziękuję Ci za wszystko…

― Nie musisz mi za nic dziękować… ― powiedziałam żegnając się z nim.

Od razu udałam się do szpitala. O wszystkim opowiedziałam jedynie Nathowi i poprosiłam, by porozmawiał jeszcze z Tomem i postarał mu się pomóc. Naprawdę się o niego martwiłam… Następnego dnia wszyscy w komplecie stawili się, by odebrać Nathana, co bardzo Go ucieszyło… Przyjechaliśmy dwoma samochodami, co nie okazało się dla mnie korzyścią, bo wraz z ze mną i Tomem jechała jeszcze Jess… Ale dzięki obecności chłopaka nie była taka niemiła, więc dzielnie to znosiłam… Gdy Nathan dostał wypis, zajechaliśmy jeszcze po coś do jedzenia i wróciliśmy do domu chłopaków. Max i Tom pomogli Nathowi zanieść rzeczy do jego pokoju, a dziewczyny wraz z Jayem i Sivą zajęli się jedzeniem… I jak się  ostatecznie okazało, zostałam przy samochodzie jedynie z Jessicą… Nie podobało mi się to, dlatego zaczęłam kierować się w stronę domu.

― Nie zmienię swojego zdania! ― odezwała się blondynka, gdy byłam przy furtce.

Spojrzałam na nią zaskoczona…

― Nie chcę żeby mój brat cierpiał… ― zaczęła. ― A w końcu i tak znowu będzie… Przez Ciebie…

Nie wytrzymałam…

― O co Ci chodzi?! ― podniosłam głos.

― O to żebyś zostawiła Go w spokoju! ― stanęła naprzeciwko mnie.

Mierzyłyśmy się wzrokiem przez jakiś czas, ale Jess odwróciła się i weszła do domu z promiennym uśmiechem… Chwilę stałam jeszcze oszołomiona w miejscu, nie mogąc dojść do siebie. Po chwili jednak wróciłam do środka… Nie zwracając uwagi na pozostałych, udałam się do pokoju Nathana, by sprawdzić, czy czegoś nie potrzebuje. Zapukałam delikatnie, a gdy usłyszałam „Proszę” nacisnęłam klamkę wchodząc do pokoju… Nathan stał przy oknie, spoglądając w moją stronę… Był zły… Ale dlaczego…? Nie musiałam długo czekać na odpowiedź…

― Dlaczego mi nie powiedziałaś, jak zachowuje się Jessica?! ―powiedział z wyrzutem, a ja zorientowałam się, ze okno w pokoju chłopaka wychodzi na podjazd przed domem. ― Tak, widziałem wszystko… Słyszałem także Waszą rozmowę w szpitalu…

________________________

Nom, żem tak tego... Jest i rozdział... ;P

Się nie wypowiem, bo po co...

Mam nadzieję, że choć trochę się spodoba :)

Rozdział dla Marthy . :) :*** jesteś Niesamowita!!! Piszesz Genialne opowiadanie, które przy okazji znajdziecie TUTAJ!!! Twoje komentarze sprawiają mi ogromną radość ;) I wbrew Twoim dziwnym przypuszczeniom uwielbiam je czytać :* Mam nadzieję, że ten rozdział można nazwać "odszkodowaniem" dla Ciebie? A sielanka będzie, ale niedługo :D

PS. Olu myślałam, że się domyślisz czegoś...

Dziękuję Wam Kochane Wy moje za wsze wsparcie :****

Kocham Was :****

PS2. WIDZIAŁAM LOVE. W AKCJI na turnieju!!!!!!! ;D