Rozdział 24

Ten widok był, jak pocisk, który przeszywa moje zbolałe już serce… Choć zranił mnie do granic możliwości, to nadal Go Kochałam i nie mogłam patrzeć na jego śmierć… Zaczęłam biec w jego stronę, a z moich wyschniętych już oczu, wylał się potok łez. W ułamku sekundy znalazłam się przy Nathanie i opadłam na kolana przy jego boku, nie zważając na ból wywołany upadkiem… Jego twarz była we krwi, która zostawiała czerwone wzory na jego białej koszulce, o którą oparłam załzawioną twarz…

― Nathan! Nathan słyszysz mnie?! ― zaczęłam krzyczeć i lekko potrząsać nim. ― Obudź się! Nie możesz mi tego zrobić!

Nie byłam w stanie trzeźwo myśleć do czasu, gdy do Nathana podbiegła owa, zapłakana teraz blondynka… Dziewczyna klęknęła przy jego głowie, opierając ją o swoje kolana i przytulając… Blondynka zaczęła lamentować, niezrozumiale wypowiadając słowa. Nie mogłam tego wytrzymać…

― Dzwoń po karetkę idiotko! ― wydarłam się na nią, ale nie zareagowała.

Zaczęłam nerwowo rozglądać się za swoją torebką, w której miałam komórkę. Dostrzegłam ją w miejscu, gdzie wcześniej się zatrzymałam… Musiałam ją tam upuścić… Szybko podniosłam się i pobiegłam po nią. Z trzęsącymi się dłońmi wybrałam numer na pogotowie i nakazałam im natychmiast wysłać karetkę! Nie bawiłam się w żadne wyjaśnienia, czy prośby… Z własnego doświadczenia wiem, że to w niczym nie pomaga, a wręcz wszystko spowalnia… Gdy się rozłączyłam, opadłam na krawężnik chodnika i ukryłam twarz w dłoniach. Nie mogłam powstrzymać łez… Podniosłam głowę i mój wzrok spoczął na blondynce… Cały czas obejmowała Nathana i podobnie, jak ja zalewała się łzami… Ona Go Kocha… Przeszło mi przez myśl… Widać to, jak na dłoni. Jej łzy i zachowanie świadczą o tym… A on Kocha ją… Skuliłam się i oplotłam dłońmi podkurczone kolana, a w głowie miałam tylko jeden obraz… Wypadek Nathana! Poczułam, jak ktoś kładzie dłoń na moim ramieniu… Gwałtownie odwróciłam się i zobaczyłam Maxa z przerażoną miną… Zerknęłam w stronę ciała Nathana i zobaczyłam tak wszystkich… Dopiero teraz doszedł mnie dźwięk ich krzyków… Ponownie spojrzałam na Maxa, ze łzami w oczach i wpadłam mu w objęcia. Chłopak przytulił mnie mocno, a ja straciłam panowanie nad sobą… Zaczęłam zachowywać się, jak wariatka… Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Zaczęłam niekontrolowanie ryczeć i bić Maxa w pierś, krzycząc przy tym…

― Dlaczego?! Dlaczego on?! Dlaczego ten cholerny samochód nie wjechał we mnie…?! Dlaczego…

Max przycisnął mnie do siebie, żebym przestała się miotać, a ja zamknęłam oczy i wtuliłam się w jego pierś… Nie mogłam się z tym wszystkim pogodzić… To nie mogło się tak skończyć! Nie mogło! Usłyszałam dźwięk karetki, która chwilę później podjechała w miejsce wypadku. Sanitariusze zabrali Nathana do karetki, a wszystkie głowy, no prawie wszystkie, zwróciły się w moją stronę…

― Idź do karetki… Pojedziesz z nim… ― odezwał się do mnie Max, a w jego głosie wyczułam ból.

― Ona powinna z nim jechać… ― zdołałam się cicho odezwać, wskazując na blondynkę, która wsiadała do karetki.

― W takim razie pojedziesz z nami samochodem… ― Max pociągnął mnie za ramie, ale wyrwałam je.

Chłopak spojrzał na mnie zdziwiony…

― On mnie nie potrzebuje… ― spuściłam głowę, a nowe łzy spłynęły mi po policzkach. ― Jedźcie już…

― Co Ty wygadujesz?! ― chłopak spojrzał na mnie.

Max chciał coś jeszcze powiedzieć, ale przeszkodził mu w tym przyjazd policji… Dwóch mężczyzn podeszło do nas i zaczęło wypytywać, co się wydarzyło… Max i reszta zostawili mnie z policjantami samą, bo oni i tak nic nie widzieli, a ja kategorycznie odmówiłam im pojechania do szpitala razem z nimi… Wraz ze mną została tylko Monika… Opowiedziałam funkcjonariuszom to, co zapamiętałam, a oni podziękowali mi za szybką reakcję… Dowiedziałam się jeszcze, że sprawcą wypadku była młoda dziewczyna, którą także zabrali do szpitala… Więcej nie wytrzymam! Więcej nie zniosę tego bólu! Wyrwałam się Monice, która mnie przytulała i zaczęłam biec przed siebie. Dziewczyna nie próbowała nawet za mną biec, bo wiedziała, że chcę być sama. Ale nie wiedziała wtedy, co mi przyjdzie do głowy… Nie przeszło jej przez myśl, że zatrzymam się w hotelu wpadając wcześniej do mieszkania po kilka rzeczy… Dobrze, że w rękach ciągle trzymałam torebkę z pieniędzmi…

W hotelu siedziałam trzy dni… Nie odbierałam od nikogo telefonów, a gdy przychodzili pod butik nie chciałam ich słuchać, a tym bardziej rozmawiać z nimi… Wiem, że to złe i że nie powinnam się od nich odcinać, ale… Każde zdanie wypowiedziane do mnie zaczynali od: „Nathan”! A ja sobie z tym nie radziłam… I dalej nie radzę… Nawet nie wiem, co mi strzeliło do głowy, żeby tu przyjść… Wyrwałam się z zamyślenia, przechodząc przez korytarz szpitala… Zatrzymałam się w izbie przyjęć i podeszłam do jednej z pielęgniarek, stojącej za ogromnym biurkiem.

― Przepraszam, gdzie leży Nathan Sykes? ― zapytałam cicho.

Kobieta, a raczej dziewczyna, spojrzała na mnie zdziwiona i uniosła brew. Poczułam się strasznie niezręcznie… Dziewczyna ciągle wpatrywała się we mnie, a ja odwróciłam wzrok i zauważyłam, jak z sali na końcu korytarza wychodzą Max i Tom… Nie zważając na uwagi pielęgniarki, udałam się w tamtym kierunku i weszłam do sali, z której wyszli chłopcy. Niepewnie rozejrzałam się po pomieszczeniu i dostrzegłam śpiącego Nathana, który był podłączony do kroplówki i sprzętu monitorującego pracę jego serca… Moje własne serce drgnęło na widok stanu chłopaka, a z oczu zaczęły wypływać łzy… Znowu przeszło mi przez myśl: „Dlaczego to mnie nie spotkało?!”… Usiadłam w fotelu przy łóżku Nathana i zaczęłam wpatrywać się w jego twarz… Nawet nie wiem kiedy złapałam jego dłoń… Gdy tylko zorientowałam się, co zrobiłam, wypuściłam ją i zakryłam twarz dłońmi, odchylając się do tyłu…

Poczułam, jak ktoś mnie dotyka… Szybko wyprostowałam się i zobaczyła, że Nathan nie śpi już… Wpatrywaliśmy się w siebie w milczeniu, aż w końcu Nathan odwrócił wzrok. Wpatrywał się teraz uporczywie w sufit, po chwili zamykając oczy…

― Przepraszam… ― wyszeptał.

Siedziałam dalej cicho wpatrując się ciągle w jego profil.

― Powinienem był Ci to wcześniej powiedzieć… Zasługujesz naprawdę… ― kontynuował. ― Ale nie wiedziałem, jak mam to zrobić… ― spojrzał w końcu na moją twarz. ― Ja ją Kocham… Mia jest dla mnie najważniejsza… ― odwróciłam wzrok, by więcej nie widział moich łez. ― Naprawdę, przepraszam Cię…

Znowu poczułam pustkę w sobie, a moje serce niewyobrażalnie przyśpieszyło…

____________________________

No postarałam się dla Ciebie Aniu :* Nie jest to ta sama pora :( Przepraszam za to :( Ale jest rozdział :)

Mam nadzieję, że się spodobał :D

Błagam o litość :D

hehe

Dziękuję, że jesteście dalej ze mną :****

Jesteście moją jedyną radością i za to też Wam niezmiernie dziękuję :D

Kocham WAS :*****