Rozdział 27

W tym momencie nic się dla mnie nie liczyło… Te dwa słowa, cudowne słowa… które wypłynęły z ust Nathana, sprawiły że zapomniałam o tych ostatnich dniach wypełnionych bólem i męką… ON mnie Kocha! Tylko to miałam w głowie. Poczułam, jak dłonie chłopaka powoli przesuwają się na moje plecy i zmierzają w stronę talii… Kąciki jego warg uniosły się ku górze… Wyraźnie to czułam… Przylgnęłam do Natha jeszcze ściślej, a on napiął swoje ramiona, jakby nie chciał mnie już nigdy z nich wypuścić. Tak bardzo za nim tęskniłam, ale oczywiście wcześniej nie dopuszczałam do siebie tej myśli… W końcu oderwaliśmy się od siebie, choć było mi stanowczo mało i dostrzegłam w oczach chłopaka iskierki… Po chwili jednak znikły, a zastąpił je strach… Nathan zmarszczył brwi i uparcie wpatrywał się we mnie.

― Obiecaj mi, że nigdy więcej tak mnie nie wystraszysz! ― powiedział z powagą, ale ja nie za bardzo wiedziałam, o co mu chodzi. ― Wiesz, jak się o Ciebie martwiłem! Myślałem, że chciałaś sobie coś zrobić… ― spojrzał w bok ze smutkiem. ― Przeze mnie… Myślałem, ze oszaleję…

Chwyciłam jego podbródek i przekręciłam jego twarz w moją stronę. Chłopak, bez sprzeciwów już, spojrzał mi w oczy…

― Nathan, ale o co Ci chodzi? ― zapytałam dalej nie wiedząc, co miał na myśli.

― O co mi chodzi?! ― odpowiedział pytaniem, lekko zdenerwowany. ― Gdy przyszedłem do Twojego pokoju leżałaś na łóżku z pustą fiolką po tabletkach! ― był coraz bardziej zły. ― Twoje oczy się zamykały… Nie wiedziałem ile tego wzięłaś… Tak strasznie się bałem, że mogę Cię stracić…

Dopiero teraz dotarło do mnie, co zrobiłam… Poczułam się okropnie z tym… Jak mogłam postawić Go w takiej sytuacji?! Nie wiedziałam, co mam mu teraz odpowiedzieć… Chłopak przytulił mnie mocno i schował twarz w moich mokrych włosach, a ja zaczęłam gładzić jego szyję…

― Przepraszam… ― wyszeptałam tylko.

― Po prostu obiecaj mi, że już nigdy nie będę się tak bał o Ciebie… Że Cię nie stracę… ―powiedział cicho.

― Obiecuję! ― odpowiedziałam stanowczo.

Nathan mocniej mnie przytulił, ale po chwili jego uścisk rozluźnił się… I poczułam ciężar jego ciała, opadającego bezwładnie na posadzkę… Nie wiedziałam, co się dzieje. Próbowałam podtrzymać Go, by nie upadł, ale efektem tego było to, że osunęłam się na podłogę razem z nim… Spojrzałam na jego twarz… Moje ciało przeszył strach, a z oczu zaczęły spływać łzy… Nath był nieprzytomny, a jego serce waliło, jak oszalałe…

― Max! ― wydarłam się rozpaczliwie.

Starałam się obudzić Nathana, ale nie reagował… Z każdą sekundą mój największy koszmar stawał się rzeczywistością…

― MAX!!! ― ponownie zaczęłam krzyczeć, bo serce mojego ukochanego, które do tej pory mocno dudniło, czułam coraz słabiej…

― C… ― Chłopak wpadł do łazienki i urwał widząc nas na podłodze.

― Nie wiem, co mu się stało… ― zaczęłam lamentować, nie tracąc nadziei, że w końcu obudzę Nathana. ― Pomóż mu, proszę Cię… ― nie mogłam powstrzymać łez. ― Nie chcę Go stracić…

Max bez zastanowienia podniósł Nathana… Widziałam, że sprawia mu to ból, ale starał się tego nie okazywać… Chłopak powiedział, ze zabiera Natha do szpitala i wybiegł. Nie protestowałam, choć bardzo chciałam z nimi pojechać i być przy nim… Ale nie mogli na mnie czekać… Każda sekunda była na wagę złota… Tu chodziło przecież o Nathana… Mojego Nathana… Podniosłam się i wbiegłam do sypialni zrzucając z siebie ręcznik i zakładając dres, który był najbliżej…

― Zaraz będzie taksówka… Choć… ― zakomunikowała mi Monika, gdy znalazłam się w salonie, i pociągnęła mnie w stronę drzwi.

Na ulicy czekała już taksówka, do której szybko wsiadłyśmy… Dzięki Bogu kierowca po moich prośbach, złamał chyba wszystkie możliwe zakazy, by jak najszybciej dojechać do szpitala. Na miejscu rzuciłam kierowcy pieniądze, znacznie więcej niż musiała, ale to nie było teraz ani odrobinę ważne, i wbiegłam do szpitala. Od razu dostrzegłam Maxa stojącego przy dawnej sali Natha… Gdy byłyśmy już blisko niego, chłopak przytulił mocno mnie i Monikę. Wiedziałam, że boi się o przyjaciela i nie chce Go stracić, tak samo jak my… Nie zdążyłam się nawet odezwać, bo na korytarz wyszedł lekarz, kierując się w naszą stronę…

― Państwo z rodziny Pana Nathana Sykes’a? ― zapytał doktor, a my pokiwaliśmy jedynie głowami, w oczekiwaniu na jakiekolwiek wieści. ― Pan Sykes zachował się bardzo nieodpowiedzialnie wypisując się wczoraj ze szpitala na żądanie. Miał poważny wypadek, w którym miał dużo szczęścia, bo nie doznał żadnych obrażeń zewnętrznych, po za licznymi stłuczeniami… Niestety to koniec pozytywów, bo w wypadku tym doznał poważnego wstrząśnienia mózgu i nie powinien tego w żaden sposób lekceważyć… A ta utrata przytomności jest tego przykładem… Obecnie stan pac jęta jest dobry, ale nie oznacza to, że coś takiego może się nie powtórzyć. To poważna sprawa… Zalecałbym, aby Pan Sykes został u nas nieco dłużej niż ostatnio i nie urządzał sobie już więcej żadnych wycieczek tego typu… Bo mogą się one skończyć znacznie gorzej…

― Dopilnujemy, by nigdzie się już nie wybierał i słuchał Pana doktora. ― oznajmiłam. ― A czy możemy Go zobaczyć? ― spytałam z nadzieją.

― Tak, oczywiście. Pacjent  na razie jest pod wpływem leków i śpi… ― poinformował nas lekarz i udał się do następnej sali.

― Idź do niego… ― zwrócił się do mnie Max z ulgą w głosie. ― My zadzwonimy do reszty.

Uśmiechnęłam się lekko do pary i weszłam do sali. Mój wzrok automatycznie padł na łóżko, na którym leżał, podłączony do kroplówki Nathan. Usiadłam na brzegu łóżka, przy jego boku i chwyciłam jego dłoń jedną ręką, natomiast drugą gładziłam jego policzek…

― Jak się obudzisz będziesz musiał obiecać mi, że Ty też nie wykręcisz mi więcej takiego numeru… ― powiedziałam cicho do śpiącego chłopaka. ― Bo jak nie… ― zagroziłam jeszcze.

Choć wiedziałam, że nic mu już nie grozi, mój strach ani trochę nie zmalał. Wiedziałam, że nie uspokoję się dopóki nie spojrzę w jego oczy i sama się o tym nie przekonam.

― Nie mogę Cię stracić… Rozumiesz! Tak bardzo Cię Kocham… ― wyszeptałam i pocałowałam delikatnie usta Nathana.

― Khmmm… ― usłyszałam krząknięcie za plecami i odwróciłam się.

Ujrzałam stojącą w drzwiach sali blondynkę… To była Jessica! Dziewczyna spojrzała dziwnie na mnie, a ja stanęłam na równe nogi, gdy zaczęła iść w moją stronę…

― My najwyraźniej nie miałyśmy okazji się poznać… jestem Jessica, siostra Nathan… ― zwróciła się do mnie kąśliwie dziewczyna, nie próbując nawet ukryć swojej niechęci do mnie…

_____________________________

Się spięłam i napisałam :)

Mam nadzieję, że się spodobał :P

Coś Wam powiem... CZY WY WALNĘŁYŚCIE SIĘ W GŁOWĘ????!!!!! Mam 10 000 wejść!!!!!!!!!!!!!! o_O !!!!!!!!!!!!!!! Zawał na miejscu... Dobrze że po ręką była Ola :* I m reanimację zrobiła swoim... brak mi słowa aby oddać genialność jej rozdziału... Ale uwierzcie, jest BOSKI!!!!!! A znajdziecie Go tutaj :D Kocham Cię Promyczku Ty mój :*****

Dziękuję Wam wszystkim za wsparcie ;***

Jesteście najlepsze i to się nigdy nie zmieni :D

Kocham WAS :****