Rozdział 25

Czułam narastającą panikę i… strach… Tak, to chyba odpowiednie określenie… Nie wiem przed czym, ale wypełniał mnie od środka w całości. Towarzyszyło mu coś na kształt osamotnienia, którego nie jestem w stanie wyjaśnić. To uczucie poznałam do tej pory tylko raz w życiu… Gdy straciłam mamę…

Gwałtownie obudziłam się i wyprostowałam w fotelu, w którym siedziałam… Rozejrzałam się po białej Sali i mój wzrok zatrzymał się na śpiącym Nathanie… To był sen! Taki realny… Czy to możliwe?! Czy moja wyobraźnia jest, aż tak rozbudowana?! Nadal nie mogłam się po tym otrząsnąć… Już nie wiedziałam, co jest rzeczywistością, a co snem… A, co jeśli teraz też śnię…? Co jeśli te wszystkie wspaniałe Chile, które tu przeżyłam, Ci wszyscy niesamowici ludzie których poznałam, to także sen…? To wszystko było zbyt trudne dla mnie… Zbyt bolesne… Wstałam i pozbierałam swoje rzeczy, udając się w stronę drzwi. Gdy chwyciłam klamkę i uchyliłam je lekko, usłyszałam:

― Ania… ― odwróciłam się i ujrzałam te cudowne oczy, wpatrujące się we mnie. ― Przyszłaś…

Na dźwięk jego głosu lekko zadrżałam i spuściłam wzrok…

― Nie powinnam była tu przychodzić… ― odezwałam się po chwili. ― To był błąd… Ale musiałam upewnić się, ze nic Ci się nie stało… ― spojrzałam niepewnie w jego stronę. ― A teraz lepiej będzie dla wszystkich, jak odejdę…

Wyszłam z sali nie oglądając się już za siebie… Gdybym to zrobiła moje serce nie wytrzymałoby tego. A ni mogłam pokazać swojego cierpienia… Wiem, ze widział już je, ale nie chciałam kolejny raz upokarzać się przed nim… Z tą myślą wybiegłam ze szpitala, ale gdy byłam przy schodach z impetem wpadałam na kogoś… Podniosłam głowę i moim oczom ukazała się… owa blondynka! Moja wściekłość powróciła… Znowu miałam ochotę zetrzeć z jej twarzy ten głupawy uśmieszek… Dziewczyna chciała coś powiedzieć, odezwać się, ale posłałam jej wrogie spojrzenie, po którym odwróciła wzrok, a ja ruszyłam dalej, by nie zrobić czegoś głupiego… Nie mogłam przestać o tym wszystkim myśleć. A co gorsza, nie umiałam tego zrozumieć… Jej zachowania… Jego zachowania… Słów, którymi mnie obdarzał… Melodii, które dla mnie stworzył… Po, co to było…?! Po, co…?! To wszystko mnie przytłaczało… Ciężar mojej duszy czułam tak namacalnie, jak gdyby był on fizyczny…  Nie zastanawiałam się, gdzie idę… Nogi same mnie niosły… Jak się później okazało wróciłam do mieszkania, gdzie zastałam Monikę i Maxa, okazujących sobie czułości, w salonie. Wiem, że im przeszkodziłam, ale było już za późno na wycofanie się niezauważoną… Para była zdziwiona, ale i szczęśliwa moją obecnością, ale nie zwracałam na to najmniejszej uwagi. Pognałam do swojej sypialni i zatrzasnęłam drzwi. Znowu odcięłam się od wszystkich… Zamknęłam się w sobie, przez ostatnie wydarzenia…

Monika próbowała ze mną porozmawiać, przekonać mnie żebym ją wpuściła, ale ja nie chciałam tego… Nie miałam siły na rozmowy… Nie miałam siły znowu płakać… A gdybym z nią porozmawiała, opowiedziała, co we mnie siedzi i ukrywa się w głębi serca z pewnością moje oczy zamieniłyby się w obfity wodospad… Wiem, że będę musiała kiedyś z nią o tym porozmawiać, bo w żaden sposób tego, co się wydarzyło nie ukryję, ale pragnęłam by ta chwila nie nastąpiła… Teraz pragnęłam jedynie zasnąć i zostawić to wszystko, jak najdalej… By nie martwić się niczym, choć przez chwilę… Ta myśl skierowała mnie do szafki nocnej, z której wyjęłam proszki nasenne… Były niedużej wielkości, więc połknęłam je bez popijania wodą… Położyłam się na łóżku z fiolką po tabletkach w ręku, gdy usłyszałam podniesione głosy…

― Muszę ją zobaczyć! Muszę jej wszystko wyjaśnić! ― rozpoznałam głos Nathana.

Nathan?! Co on tu robi? Nie myślałam już trzeźwo… Morzył mnie sen…

― Nathan powinieneś być w szpitalu! ― zdenerwował się Max, a przez myśl przeszło mi dokładnie to samo.

Nastała wreszcie upragniona cisza, lecz po chwili przerwało ją walenie do drzwi i krzyki… Jęknęłam głośno, bo te trzaski wyrwały mnie ponownie z błogości, które przyszła specjalnie po mnie, a której chciałam się oddać… Moje powieki ponownie zaczęły opadać, gdy drzwi z hukiem otworzyły się i uderzyły o ścianę… Te wszystkie hałasy już mi nie przeszkadzały… Było mi już wszystko jedno… Ostatkiem sił otworzyłam oczy i ujrzałam przerażoną twarz Nathana… Chłopak mimo, że poruszanie sprawiało mu ból, w mgnieniu oka znalazł się przy mnie… Spojrzałam mu w oczy, z których wypłynęła łza, a moje serce jeszcze bardziej mnie zakuło…

― Coś Ty najlepszego zrobiła?! ― odezwał się z bólem w głosie.

Chwycił moją dłoń i podniósł z pościeli pojemniczek po proszkach, który wypadł mi z ręki.

― To Ciebie Kocham! ― prawie krzyknął, a moje oczy zamknęły się. ― Słyszysz?! To Ciebie Kocham! ― zdołałam jeszcze raz na niego spojrzeć i dostrzec łzy w jego pięknych oczach, a następnie odpłynęłam…

__________________________

Nom tak, żem no ten tego, żem jestem :D

Mam cichą nadzieje, że się spodoba ten rozdział :)

Starałam się, jak tylko mogłam...

Kochan Wy moje najdroższe!!!!! Dziękuję Wam za ponad 8 700 wejść!!!! Czy Wy oszalałyście?????!!! o_O Jeszcze raz Wam dziękuję za wszystko :***

Rozdział dla Oli :* która namieszała mi w głowie że przez dwa dni nie mogłam się ogarnąć :D hehe Ale i tak Cię Kocham mój Ty promyczku :**** I co sądzisz o rozdziale? hm???

A Wy moje Kochane, co sądzicie????

Czekam na Wasze opinie :D

Kocham Was :***