Rozdział 23

Automatycznie moje nogi przeniosły mnie o krok w tył… Nie myślałam, co robię w tej chwili. Nie chciałam po prostu, żeby zbliżał się do mnie, choćby na ten jeden krok… Nathan widząc to zatrzymał się i wlepił swój wzrok w łzach, które ciągle płynęły z moich oczu. Mimowolnie zerknęłam na blondynkę, która trzymała się z tyłu i spoglądała jedynie na Natha… z czułością… Coś we mnie pękło! Moja gorycz zaczęła mieszać się ze wściekłością. Miałam ochotę zmienić jej twarz w worek treningowy i ćwiczyć na nim godzinami… Poczułam, jak moje serce jeszcze szybciej zaczęło bić, a wzrok dziewczyny skupił się na mnie… Widocznie Nathan zauważył, że patrzę na jego towarzyszkę, bo odwrócił się, żeby zobaczyć reakcję dziewczyny…

― Aniu… ― Nath znowu spojrzał na mnie.

― Nic już do mnie nie mów! ― przerwałam mu.

Nawet nie wiem, jakim cudem zdołałam się odezwać. Zaczęłam się zastanawiać, co ja jeszcze TU robię?! Wszystkie moje emocje i uczucia znikły… Czułam wszechogarniającą pustkę, która była jeszcze gorsza… Jakby w moim cielenie było już żadnej osoby…

― Proszę Cię… ― spróbował ponownie.

W jego oczach dostrzegłam cierpienie… Ale skąd ono u niego?! To bezsensu…

― Nie chcę Cię słuchać! ― znowu mu przerwałam i zamknęłam oczy. ― Nie chcę Cię nigdy więcej widzieć… ― wyszeptałam.

Wiedziałam, ze usłyszał. Otworzyłam oczy, ostatni raz na niego spoglądając i wybiegłam z pokoju. Tak bardzo pragnęłam wydostać się z tego domu niezauważona… Niestety, gdy byłam na schodach potknęłam się o ostatni stopień i upadłam z hukiem na posadzkę kolanami. Wszyscy z salonu zbiegli się, żeby zobaczyć, co się stało. Max widząc, jak próbuję się podnieść, podbiegł do mnie i podniósł, bo nie byłam wstanie sama wstać. Cała moja energia uciekła ze mnie. Czułam się, jak marionetka… Bezwładna i bezużyteczna… Nie zauważyłam nawet kiedy Monika równie szybko znalazła się przy mnie i zaczęła przytulać…

― Aniu, co się stało? ― zapytał szybko Max.

Nie chciałam im o niczym mówić… Nie chciałam, żeby się dowiedzieli… Ale nie mogłam powstrzymać łez, które z każdą chwilą wzbudzały u nich coraz większe obawy.

― Czy chodzi o Nathana? ― dopytywał się chłopak.

Odwróciłam wzrok, by Max nie wyczytał niczego z moich oczu… Pech chciał, że moje spojrzenie utkwiłam na schodach, gdzie właśnie na ich szczycie pojawił się Nath… A za nim blondynka… Tak bardzo żałowałam, że mój wybór padł właśnie na to miejsce… Zaczęłam się wyrywać, ale Max złapał za moje nadgarstki i nie pozwolił mi się ruszyć, próbując spojrzeć mi w oczy i dowiedzieć się czegokolwiek… Ja chciałam tylko, jak najszybciej stąd wyjść i znaleźć się daleko… Bardzo daleko… Tam, gdzie nikt mnie nie znajdzie… Gdzie schronię się i już więcej nie zakocham… By już nigdy, nikt nie skrzywdził mnie…

― Ania powiedz, co się stało! ― Max podniósł głos.

Wiem, że się o mnie martwi… Że oni wszyscy się o mnie martwili… Ale ja nie mogłam… Nie byłam w stanie… Nathan zaczął zbiegać ze schodów, a wzrok Maxa spoczął na nim. Wykorzystałam chwilę nieuwagi chłopaka i jednym ruchem wyswobodziłam się z jego dłoni. Pobiegłam w stronę drzwi, nie spoglądając za siebie…

― Ania! ― usłyszałam za sobą głos Nathana, który przyśpieszył.

― Co Ty jej kurwa zrobiłeś?! ― zdołałam jeszcze usłyszeć wściekły głos Maxa.

Wybiegłam na zewnątrz i pognałam do furtki w bramie. Skręciłam w uliczkę i zaczęłam biec wzdłuż niej… Przed oczami stanęły mi wszystkie chwile spędzone z Nathanem… Każde jego słowa… dotyk, czy spojrzenie… Nie miałam nawet siły z tym wałczyć, choć sprawiało mi to ogromny ból, który osłabiał mnie z każdą chwilą i kolejnym wspomnieniem… Każdy jego uśmiech… Każdy pocałunek, który doskonale pamiętam, przyprawiał moje serce o kolejną cierń, wbijającą się w nie z siłą… Moje myśli zatrzymały się na najgorszej chwili w moim życiu, w której to mój ukochany wypowiadał w kierunku blondynki, te dwa słowa… „Kocham Cię”

― Nathan uważaj! ― usłyszałam krzyk jakiejś wystraszonej dziewczyny.

Momentalnie odwróciłam się i mój świat się załamał… Sądziłam, że moment, który tkwił przed chwilą w mojej głowie był najgorszą rzeczą, jaka mogła mnie spotkać… Myliłam się… I to, jak bardzo! Moim oczom ukazał się najczarniejszy koszmar, jaki mógłby dla mnie istnieć…  W ułamku sekundy kierowca czarnego Volvo C30 stracił panowanie nad kierownicą… Moich uszu dobiegł tylko przeraźliwy huk, a mój wzrok dostrzegł jedynie bezwładne ciało Nathan, spadające kilka metrów dalej…

____________________________

Przepraszam za taki krótki ;(

Mam ogromną nadzieję że spodobał Wam się ten rozdział :P

Dziękuję Wam za ponad 7 900 wejść!!!! Jesteście WIELKIE :***

Nie wiem jak mam Wam dziękować :)

Oczywiście o czymś na pewno zapomniałam teraz Wam napisać... Skleroza nie boli... No cóż... :D

Kocham Was moje Kochane :***

O pamiętam!

Witam na moim blogu dwie nowe czytelniczki :) Gabryśka Wu oraz Deris :D Mam nadzieję, że jeszcze Was tu zobaczę :**
I jeszcze jedno!!!
Kiko moja droga :*** szykuj tam ten swój opierdziel dla Nathana bo Ci się przyda :D hehe ^^