Rozdział 35

Kolejne trzy dni dłużyły mi się niemiłosiernie… A to za sprawą tego, że właśnie za te nieszczęsne trzy dni miałam mieć operację… Starałam się jakoś trzymać i nie przysparzać jeszcze więcej zmartwień moim przyjaciołom… Ale w pewnych momentach to było ponad moje siły… Wiem, że mogłam im powiedzieć wszystko i pomogliby mi w każdej sprawie… Tylko, że był jeden istotny problem… Ja sama nie wiedziałam, co się ze mną działo. Odkąd dowiedziałam się, co mnie czeka, czuję jedynie strach… I tą nicość, która nie chce opuścić mojego serca. Choć przez okrągłą dobę, ktoś zawsze przy mnie był, strach ciągle rósł… A ja musiałam walczyć z nim sama…

― Ania… ― Monika obudziła mnie w dzień operacji. ― Ania wstawaj… Ktoś chce z Tobą porozmawiać… ― blondynka uśmiechnęła się przepraszająco.

Spojrzałam w stronę drzwi, które zaczęły się otwierać, a moje serce stanęło… Nie mogłam w to uwierzyć… On tutaj był!

― Córciu… ― tata podszedł do mnie ze łzami w oczach. ― Przepraszam… ― wyszeptał.

Nic nie powiedziałam. Po prostu przytuliłam Go i poczułam, że mam przy sobie wszystko, czego tylko potrzebuję. Czekałam na to tyle lat… Nie byłam nawet zła na Monikę, że zadzwoniła do niego, choć prosiłam, by NIKT się o tym nie dowiedział… Czułam, że mogę teraz przezwyciężyć wszystko…

― Nie mogę stracić i Ciebie… NIE Ciebie… ― tata odezwał się, patrząc mi w oczy. ― Przepraszam…

Położyłam mu dłoń na ustach, a po moim policzku spłynęła łza. Nie chciałam jego przeprosin. Chciałam jedynie, by był przy mnie… Wystarczy mi tylko to…

― Jesteś silna… ― tata ponowił swoją próbę. ― Silniejsza ode mnie… Wszystko będzie dobrze… Dasz sobie radę… Wyzdrowiejesz… Zobaczysz! Kocham Cię!

Moje serce przyśpieszyło… Te słowa odrodziły mnie na nowo! Chciałam powiedzieć: „Tato, ja też Cię Kocham!”, ale do Sali wszedł lekarz z trzema pielęgniarkami, które podały mi narkozę i zaczęły wywozić mnie z sali…

― Tato, ja… ― ścisnęłam jego dłoń ostatkiem sił i odpłynęłam…

» Monika «

Tak szybko wyprowadzili Anię z jej sali… Powiedzieli jedynie, że możemy być obecni przy operacji. Niewiele wtedy myślałam…  Zabrałam wujka i ruszyliśmy za lekarzami. W jednym z korytarzy spotkaliśmy Toma z Olą, którzy właśnie szli do Ani. Pociągnęłam ich za sobą i wyjaśniłam pokrótce, o co chodzi. Zatrzymaliśmy się przed wielkimi drzwiami, a jedna z pielęgniarek zaprowadziła nas do małego pomieszczenia z wielkim oknem, nad salą operacyjną… Okazało się, że stąd możemy obserwować całą operację… Ola od razu stwierdziła, że zaczeka na korytarzu… Dobrze ją rozumiałam… Sama chciałam tak postąpić, ale nie mogłam zostawić wujka samego… Tutaj… Tom chyba zrozumiał moje intencje i postanowił zostać razem z nami… Operacja zaczęła się, a ja nie mogłam przestać chodzić po pomieszczeniu. Bałam się spojrzeć na Anię… Tak naprawdę mogliśmy zobaczyć tylko jej twarz. Cała reszta zasłonięta była parawanami… Nie zmieniało to faktu, że ten widok sprawiał, że jeszcze bardziej się o nią bałam… W pewnym momencie Tom pociągnął mnie za rękę i przytulił mocno… Schowałam twarz w zagłębieniu jego szyi i zamarłam, jak posąg. Tom chyba też nie mógł dłużej patrzeć na to wszystko… Poczułam, jak chłopak przekręca głowę w przeciwną stronę… Staliśmy tak przez dość długi czas w milczeniu. Nikt nie zdobył się na odwagę, by cokolwiek powiedzieć… Zaczęłam analizować wypowiedź lekarza, który tłumaczył nam szczegóły operacji, starając przypomnieć sobie, ile miała ona trwać… „Operacja nie powinna trwać dłużej niż cztery godziny…” zabrzmiały mi w głowie słowa lekarza. Czyli połowa sukcesu za nami, pomyślałam. W chwili, gdy zdobyłam się na odwagę i spojrzałam na nieprzytomną siostrę, cała aparatura w jej sali zaczęła warować… Żadne z nas nie wiedziało, co się dzieje. Lekarze i pielęgniarki zaczęli nerwowo biegać po całym pomieszczeniu…

― Tracimy ją! ― krzyknął jeden z nich.

Wyrwałam się Tomowi i podbiegłam do szyby, waląc w nią i krzycząc… Jedna z linii na monitorze zrobiła się prosta, a kotary po drugiej stronie zasłoniły okno i nic już nie widziałam… Słyszałam jedynie ten ciągły pisk… Osunęłam się na podłogę i zaczęłam płakać…

― Nie! Nie! Nie! ― powtarzałam, a moje oczy zalewały kolejne łzy. ― NIE!!! ― w mojej głowie istniało tylko to słowo, a ja ciągle słyszałam ten nieprzerwany pisk…

_____________________

Tam tara tam ta tam ta dam!!!!! 

THE END ;D

Hej Hi Hello dla Sykesówna ♥ wiem, że już wcześniej mnie obserwowałaś, ale dziękuję za Twój pierwszy komentarz :*

Rozdział dla love. ;* i Paoli ;* które zawsze wspierają mnie swoimi komentarzami ;**** Dziękuję Wam ;***

No i oczywiście Oli ;**** jakby inaczej ;D

Jak rozdział? ;P

Powoli i nieubłaganie zbliżamy się do czegoś wielkiego :D

Ale nie mówię tu o zakończeniu ;P

Hehe ;)

Taki mini dżołk :P

Dziękuję wszystkim za to że jesteście ;*** Bo bez Was nie było by tego opowiadania :) W Was siła Kochane ;***

Kocham Was ;*****