Rozdział 30

Niepewnie otworzyłam drzwi i skierowałam się w stronę salonu. Moje serce przyspieszyło z niewiadomych mi przyczyn… Podeszłam do ogromnego regału, który zajmował prawą ścianę pokoju i otworzyłam najmniejszą szufladkę… Tata zawsze, gdy był w domu zostawiał w niej dokumenty i kluczyki swojego samochodu. Obecnie była ona pusta… A to oznaczało tylko jedno…

― Nie ma Go… ― odwróciłam się do Nathana.

Chłopak podszedł do mnie i objął w talii, nachylając się nad moim uchem…

― Poczekamy… Mamy dużo czasu… ― wyszeptał, a następnie wyprostował się, posyłając mi zniewalający uśmiech. ― Macie piękny dom… Oprowadzisz mnie na początek? ― uniósł brew.

Czuł się tutaj tak samo swobodnie, jakby był w swoim domu w Londynie… Nic Go nie krępowało… Skinęłam głową i bez słowa złapałam bruneta za rękę, prowadząc w głąb domu. Zaczęłam od kuchni, która była najbliżej, zabierając z niej przy okazji dwie szklanki z sokiem. Zajrzeliśmy także do dwóch łazienek, pokoju gościnnego, gabinetu taty i…

― To jest sypialnia taty… ― zatrzymałam się przy czarnych drzwiach, naprzeciwko gabinetu. ― Ale nie byłam w niej od śmierci mamy… ― dodałam, gdy chłopak chciał otworzyć drzwi i spuściłam głowę.

Nathan próbował mnie objąć, ale w ostatniej chwili odsunęłam się i nacisnęłam klamkę drzwi do ostatniego pokoju. Nie wiem, co mną w tym momencie kierowało… To był impuls…

― A to jest mój pokój… ― weszłam do środka, ciągnąc za sobą zatroskanego bruneta.

Chłopak zaczął rozglądać się po jasnym pomieszczeniu pełnym fotografii… W tym domu jedyne zdjęcia można było znaleźć właśnie tutaj. Tata oczyścił cały dom z każdej pamiątki po mamie… Tutaj już nigdy nie zajrzał, odkąd odeszła, więc mogłam zachować te kilka zdjęć po niej… To wszystko, co miałam… Nathan zatrzymał się przy jednej z moich ulubionych fotografii. Była tam cała nasza trójka… Miałam wtedy z 6 lat i tata uczył mnie jeździć rowerem, a mama wszystko koordynowała… Po chwili brunet wziął do ręki jedno z ostatnich zdjęć, które zrobiłam sobie z mamą… Przyglądał mu się uważnie przez moment, a następnie przeniósł wzrok na mnie…

― Jesteś do niej bardzo podobna… To po niej odziedziczyłaś urodę… ― uśmiechnął się lekko. ― Ale oczy masz po tacie…

Po moim policzku spłynęła łza, a za nią kolejna…

― Proszę, nie płacz… ― wytarł moją mokrą skórę. ― Nie chciałem sprawić Ci przykrości… ― objął mnie swoimi ramionami, a ja tym razem wtuliłam się w niego.

― To nie tak… ― odezwałam się. ― Po prostu nikt dawno mi tego nie mówił… Ale to miłe… ― spojrzałam się w jego przenikliwe oczy, a kąciki moich ust uniosły się ku górze.

Opowiedziałam mu każdą sytuację, w której robione były poszczególne zdjęcia, a Nath słuchał tego z uśmiechem na twarzy i ciepłym spojrzeniem, którego nie odrywał ode mnie nawet przez moment. Na większości zdjęć byłam z rodzicami, ale zdarzyło się też kilka z Moniką, którą równie mocno Kochałam, co rodziców. Na moje nieszczęście na jednej ze ścian wisiały trzy zdjęcia, których nie chciałam już nigdy więcej zobaczyć… Byłam na nich z… Piotrem! Nathan patrzył się w ich kierunku zimnym spojrzeniem, które pamiętałam bardzo dobrze… Podbiegłam do ściany i zaczęłam wyjmować zdjęcia z ramek, które od razu porwałam… Nath chyba opamiętał się i złapał moje dłonie unieruchamiając je, co spowodowało, że spojrzałam mu w oczy…

― Nie przejmuj się nim więcej… On już nie istnieje dla nas… Będę przy Tobie… ― musnął moje wargi.

Zamknęłam oczy pod wpływem dotyku jego miękkich warg, ale gwałtowanie je otworzyłam, gdy usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi… Poderwałam się z miejsca, jak poparzona i pobiegłam do salonu… Ujrzałam w nim mężczyznę po 40-stce, lekko już siwiejącego, o zmęczonej twarzy, która nie wyrażała żadnych uczuć.

― Tato… ― odezwałam się cicho, a mężczyzna spojrzał w moim kierunku.

― Ania…? ― na jego czole pojawiła się pionowa, głęboka kreska. ― Co Ty tu robisz? ― jego głos dalej nie wyrażał żadnych emocji.

― Przyjechałam do Ciebie… A raczej przyjechaliśmy… ― odezwałam się pełna obaw, a zarazem nadziei, że choć trochę się ucieszy.

― Jak to „my”? ― zapytał unikając mojego wzroku.

W tym momencie, obok mnie stanął Nathan, a ja złapałam jego rękę w swoja dłoń.

― Tato, to jest Nathan… ― spojrzałam na ojca niepewnie, a następnie zwróciłam się do chłopaka. ― Nathan, a to jest mój tata…

― Dlaczego zaczęłaś mówić po angielsku? ― wypalił tata.

― Miło mi Pana poznać. ― Nathan podszedł do niego i wyciągnął dłoń.

Tata spojrzał na nią jedynie, a następnie zlustrował wzrokiem postać bruneta.

― Witam. ― odezwał się do niego, a Nath wycofał rękę. ― A, co z tym… jak mu tam było…? ― zaczął się zastanawiać.

― A nie ważne… ― machnął ręką. ― Rób, co uważasz… Nie wytrącam się… Ja wracam lepiej do pracy…

Nie wiem, co mi się stało… Nie wiem, co przeważyło czarę… Z moich oczu zaczęła płynąć słona ciecz, a ja nie umiałam się opanować… Słowa same wychodziły z moich ust…

― Nigdy Ci na mnie nie zależało! ― zaczęłam krzyczeć, a przez emocje, które mną targały, wypowiadałam słowa po angielsku. ― Od śmierci mamy traktujesz mnie, jak powietrze…

― Nie waż się o niej wspominać! ― ojciec podniósł głos. ― Nie masz prawa…

― Jestem jej córką! ― przerwałam mu. ― I Twoją też, gdybyś o tym zapomniał… Mam prawo o niej mówić! A Ty próbujesz mi odebrać każde wspomnienie o tym, gdy byliśmy jeszcze rodziną! Przez te trzy lata nie wspomniałeś o niej nawet słowem… Odzywasz się do mnie, gdy to jest tylko konieczne… Nigdy na mnie nie patrzysz… Nie przejmujesz się mną! A właśnie teraz, gdy jej nie ma, ja potrzebuję Ciebie jeszcze bardziej! Potrzebuję, żebyś mnie przytulił, jak dawniej! Żebyś powiedział, że Kochasz mnie i jesteś przy mnie! Ale to i tak nie ma dla Ciebie najmniejszego znaczenia… Bo jestem dla Ciebie NIKIM! Może lepiej by było dla wszystkich, a szczególnie dla Ciebie, gdybym nigdy się nie urodziła! ― mój głos się załamał.

Odwróciłam się i pobiegłam do swojego pokoju, trzaskając drzwiami… Ogarnęła mnie wściekłość, a zarazem bezsilność… Zaczęłam zrzucać wszystkie zdjęcia, które miałam w pokoju, roztrzaskując je o panele… Z każdym kolejnym rozbitym szkłem czułam się coraz bardziej samotna… Przez łzy dostrzegłam porwane zdjęcie, które dzisiaj Nathan trzymał w rękach… W tej chwili dotarło do mnie, co zrobiłam… Niszczyłam jedyne rzeczy, które łączyły mnie z mamą, i które i po niej zostały! Jak mogłam to zrobić?! Czułam się podle… Znów niewiele myśląc, rzuciłam się na podłogę, wygrzebując spod sterty szkła, zdjęcie moje i mamy… Mając je już w dłoniach owładnęłam mnie jeszcze większa fala bezradności i otępienia… Moje dłonie ociekały krwią, lecz ból wywołany ranami był niczym… Moje serce pękało, gdy usilnie próbowałam naprawić zdjęcie, które tyle dla mnie znaczyło, a łzy przysłaniały mi cały obraz… Nie mogłam się z tym pogodzić… Czułam, że zdradziłam tym mamę… To wszystko przerastało mnie…

____________________________

No to jestem ;D

Bzy zostawiam w spokoju, bo wszyscy się zgodzili, że to bardzo ładny kwiatek jest :P

A przejdźmy do sedna :]

Rozdział jest, jaki jest... Nie będę go komentować... Bo mi się zawsze dostaje... A Misie nie lubią przemocy :P

Rozdział dzisiejszy jest dla Anki ;) :****** za każdą cudowną rozmowę na gg :) Aniu proszę Cię najmocniej, jak tylko potrafię... Uwierz w siebie i Twoje Wspaniałe opowiadanie :* Wiem, że Cię denerwuję ciągle, ale ja taka już jestem niestety ;(((( tak jak przed chwilą... Ale mi jest naprawdę przykro... I chcę Ci to wynagrodzić jakoś :D Kocham Cię Serducho Ty moje :*****

Mam nadzieję, że ten rozdział spodoba się Wam bardziej... Bo jak już pisałem tamten rozdział to "bez" :D Zależy mi na tym :**

Dziękuję Wam wszystkim za to ze jesteście ze mną tak długo i za Wasze wsparcie :*****

Kocham Was ;****