Rozdział 32

Nathan podniósł się i chwycił swoją koszulkę, zakładając ją na siebie. Następnie usiadł obok mnie i przyciągnął do siebie, obejmując mnie mocno swoimi ramionami. Siedzieliśmy tak w ciszy przez jakiś czas, aż w końcu uspokoiłam się na tyle, by opanować płacz. Brunet oderwał się ode mnie i chwycił mój podbródek, zmuszając mnie do spojrzenia w jego przenikliwe oczy…

― Nie musisz mnie przepraszać… ― powiedział łagodnie. ― Wiem, co przeszłaś i wiem, że to dla Ciebie trudne… ― pogładził mój policzek swoim palcem, a ja przymknęłam powieki. ― Nie będę na Ciebie naciskał… Poczekam, aż sama będziesz gotowa… ― spojrzałam na niego ze smutkiem. ― Kocham Cię! ― jego głos był mocny i stanowczy, a mój wzrok nie wytrzymał jego spojrzenia. ― Słyszysz! Kocham Cię! ― ponownie zmusił mnie bym spojrzała na niego. ― Nie obwiniaj siebie, za coś, na co nie masz wpływu! ― przytulił mnie do siebie.

Czy to dzieje się naprawdę?! Czy tym razem spotkałam na swojej drodze kogoś, komu naprawdę na mnie zależy?! Wtuliłam się w chłopaka mając nadzieję, że to wszystko nie jest snem… Że Nathan nie jest jedynie wytworem mojej wyobraźni… Jego obecność była, jak lekarstwo na wszystko. W jego ramionach mogłam stawić czoła każdemu… Bez żadnego strachu… Brunet wzmocnił uścisk, a mój żołądek odmówił mi posłuszeństwa… Poczułam silny ucisk w podbrzuszu, który z każdą chwilą narastał… Szybko wyswobodziłam  się z ramion Nathana i pobiegłam do łazienki. Upadłam na podłogę przy uszli i zaczęłam wymiotować… Na moje nieszczęście nie zamknęłam drzwi, przez które wbiegł za mną Nath. Nie chciałam, by widział mnie w takim stanie, ale on najwyraźniej miał inne plany…

― Co się stało? ― zapytał spanikowany, odgarniając mi włosy z twarzy.

― Źle się poczułam… ― odpowiedziałam opierając się o kabinę prysznicową.

Nie miałam powodu, by kłamać, ale Nathan nie chciał mi chyba uwierzyć… Musiałam Go jakoś uspokoić…

― To przez ten stres… ― zaczęłam bez zastanowienia, nie myśląc nawet, co wygaduję. ― Ostatnio w ogóle nie sypiam i nie mam apetytu… Bałam się o Ciebie… ― ściszyłam głos. ― Ale nie martw się o mnie… Teraz wszystko wróci do normy… ― uśmiechnęłam się lekko.

― Dobrze wiesz, że i tak będę się martwił… ― w jego głosie wyczułam wyrzuty sumienia.

I po, co mu to powiedziałam?! Skarciłam się w myślach.

― Na pewno wszystko już dobrze? ― pomógł mi wstać, patrząc na mnie zaniepokojonym wzrokiem.

Pokiwałam głową, a chłopak poprowadził mnie w stronę pokoju.

― Lepiej się połóż… Blado wyglądasz…

Położyłam się na łóżku, pociągając bruneta za sobą. Nie chciałam być sama… Nath spojrzał na mnie z czułością i zajął miejsce przy moim boku, obejmując mnie ramieniem. Ułożyłam swoją głowę na jego ramieniu, momentalnie zapadając w głęboki sen… Byłam tak wykończona fizycznie i psychicznie, że przespałam całą noc, jak niemowlę…

― Aniu… ― Nath potrząsnął mną. ― Kochanie…

Otworzyłam oczy i przeciągnęłam się, spoglądając w stronę chłopaka. Miał dziwny wyraz twarzy, który starał się zamaskować…

― Która godzina? ― ziewnęłam.

― Prawie 14:00… ― zrobiłam wielkie oczy. ― No właśnie… Myślałem, że zapadłaś w jakąś śpiączkę… ― chciał obrócić wszystko w żart.

― Mogłeś mnie obudzić wcześniej… ― zawstydziłam się. ― Przeze mnie cały czas musiałeś tu leżeć…

― Nie robiłem tego z przymusu… ― musnął moje wargi, które wygięły się w uśmiech.

Oboje zaczęliśmy się ogarniać, by pójść coś zjeść w końcu. Gdy przyszła moja kolej, weszłam pod prysznic, odkręcając ciepłą wodę… Delektując się ciepłymi kroplami spływającymi po moim ciele znowu poczułam ten okropny ból podbrzusza… Tym razem był słabszy i nie chciałam nim martwić Nathana… To przecież zwykły ból brzucha… Wyszłam z kabiny, owijając się ręcznikiem i usłyszałam głos Natha, jakby z kimś rozmawiał… Szybko ubrałam się i weszłam do pokoju.

― Dzwonili z lotniska… ― chłopak odkładał właśnie telefon. ― Zwolniły się dwa miejsca na lot o 18:00… Zgodziłem się na przesunięcie naszego lotu… ― spojrzał na mnie niepewnie.

Podeszłam do bruneta i pocałowałam jego policzek.

― To dobrze… ― uśmiechnęłam się do niego.

Oboje gotowi zeszliśmy do restauracji coś zjeść. Gdy wróciliśmy do pokoju mieliśmy jeszcze ponad godzinę do odlotu. Sprawdziliśmy wszystkie nasze rzeczy i zamówiliśmy taksówkę, którą pojechaliśmy na lotnisko. Odprawę przeszliśmy dość sprawnie i mogliśmy spokojnie zająć swoje miejsca w samolocie. Tak, jak poprzednio, podczas lotu spałam… Od jakiegoś czasu byłam strasznie zmęczona… To było do mnie niepodobne… Ale nie dziwiło mnie to też. Podczas pobytu Nathana w szpitalu w ogóle nie sypiałam i zamartwiałam się o niego. Mam tego teraz efekty… Tak, jak kilka godzin wcześniej Nathan obudził mnie lekkim dotykiem…

― Lądujemy… ― potrząsną mną.

― Yhmm… ― wymamrotałam.

Podniosłam się, by usiąść prosto i poczułam skurcz podbrzusza… Jęknęłam cicho, ale Nathan na szczęście tego nie usłyszał… Chłopak spojrzał na mnie, a ja uśmiechnęłam się sztucznie, modląc się by ból zniknął.

― Wszystko w porządku? ― zapytał brunet, gdy czekaliśmy na taksówkę.

― Tak… Trochę źle się czuję… ― usprawiedliwiałam się. ― Nie lubię latać samolotami… ― nie chciałam Go martwić.

Nathan objął mnie, całując w czubek głowy. Od razu poczułam się lepiej…  Po kilku minutach nawet ból brzucha minął, a my jechaliśmy już w stronę mojego mieszkania. Nie mogłam się doczekać, aż wejdę do niego. Teraz to był mój dom i chciałam jak najszybciej do niego wrócić. Moja prośba została wysłuchana. Nawet nie zauważyłam kiedy dojechaliśmy na miejsce i staliśmy pod drzwiami mieszkania. Weszliśmy do środka, zostawiając bagaże w przedpokoju. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, za którym tak tęskniłam, bardziej niż za domem w Polsce, a następnie odwróciłam się do Natha…

― Zostaniesz…? ― spojrzałam mu w oczy.

Chłopak nie zdążył odpowiedzieć, bo z pokoju Moniki wyszedł uradowany, półnagi Max, który stanął, jak wryty na środku salonu, zaskoczony naszym widokiem.

― O MÓJ BOŻE! MOJE OCZY! ― krzyknęłam i przytuliłam się do Natha, chowając twarz w jego zagłębieniu szyi. ― Max natychmiast się ubierz!

Brunet zaśmiał się i przytulił mnie. Usłyszałam, jak ktoś wybiega, zamykając za sobą drzwi i poczułam dłonie Natha na moich ramionach.

― Może pójdziemy dziś do mnie? ― zapytał dalej uśmiechając się.

― To nie jest śmieszne! ― oburzyłam się i uderzyłam Go w ramie, ale po chwili sama zaśmiałam się z tej sytuacji. ― To było okropne. Max jest dla mnie jak brat, a widok jego w takim… stroju nie jest w żadnym stopniu przyjemny. Mam nadzieję, że nigdy więcej nie powtórzy się to… Ty byś chyba nie chciał zobaczyć Jess w bieliźnie po… no wiesz czym…

Nathan skrzywił się na samą myśl o tym i przestał się śmiać. Kolejny już raz zamówiliśmy taksówkę i czekaliśmy na nią przed domem w obawie o następne najścia… To był dla mnie krótki, ale bardzo męczący dzień… Dlatego, gdy tylko znaleźliśmy się w pokoju bruneta, Nathan pociągnął mnie w stronę łóżka i usnęłam w jego ramionach… Rano, gdy obudziłam się, Natha nie było w pokoju… Znalazłam jedynie karteczkę na szafce nocnej, którą szybko przeczytałam…

„Przepraszam, że nie było mnie przy Tobie, gdy się budziłaś… Jestem z Maxem w studio. Niedługo wrócimy…

Kocham Cię,

Nath ;*”

Uśmiechnęłam się odkładając karteczkę. Cudowny poranek, pomyślałam. Był taki do czasu, gdy podniosłam się… Mój brzuch przeszył bolesny skurcz, a żołądek zbuntował się… Wybiegłam z pokoju, jak poparzona wpadając przy tym na zdezorientowanego Toma i pobiegłam do łazienki… Znowu wymiotowałam… Tym razem Tom widział to…

― Ania, co się dzieje…? ― zapytał kucając przy mnie i zaczesując moje włosy za ucho.

― To…  Nic… ― odpowiedziałam przecierając usta ręką.

― To na pewno nie jest nic… ― zmartwił się. ― Jeśli nie chcesz, nie musisz mi mówić… Ale zawołam dziewczyny… Dobrze? ― kiwnęłam głową.

Chłopak wyszedł, a chwilę później do łazienki weszła Monika z Olą… Spojrzałam na nie próbując je uspokoić, ale nic to nie dało.

― Kiedy przyszłyście? ― chciałam zmienić temat.

― To nie jest ważne… Długo tak masz? ― Ola nie dała się podejść.

― To nic takiego… To z przemęczenia… ― próbowałam się bronić.

― Taki kit to możesz chłopakom wciskać, a nie nam… ― zwróciła się do mnie Monika.

Wiedziałam, że z nimi nie wygram…

― Od jakiegoś czasu źle się czuję… A dwa dni temu zaczął mnie okropnie brzuch boleć… I jeszcze te wymioty… ― streściłam.

Dziewczyny wymieniły znaczące spojrzenia i uśmiechnęły się… O co im chodzi?!

― Ciekawe, czy Nathan ucieszy się, że zostanie tatusiem…? ― zamyśliła się Ola.

― CO?! ― krzyknęłam.

― Jesteś w ciąży… To oczywiste… ― powiedziała spokojnie Monika.

Spojrzałam na nią, jak na idiotkę…

― To niemożliwe! ― byłam przerażona. ― Ja… Ja nie spałam z Nathanem…

― Ale… ― Ola nie wiedziała, co ma powiedzieć.

Monika spojrzała jedynie na mnie i wybiegła. Nie wiedziałam, co się dzieje… To nie mogło być prawdą! Ja nie mogłam być w ciąży! To niemożliwe! Po prostu NIEMOŻLIWE! Blondynka starała uspokoić mnie, ale nie reagowałam na żadne jej słowa…

― Dziewczyny, wszystko w porządku? ― do łazienki wszedł Tom. ― Co się dzieje? Monika zabrała mi kluczyki do samochodu, nic nie wyjaśniając… ― chłopak był lekko zdenerwowany.

― Nie wiem… ― zwróciła się do niego Ola, która mnie obejmowała. ― Tom zostaw nas na razie same… Proszę…

Brunet nic nie odpowiedział i wyszedł. Po jakiś 10 minutach wróciła Monika z dwoma testami ciążowymi…

― Trzymaj… ― dziewczyna podała mi je.

Blondynki wyszły, zostawiając mnie samą, a ja z trzęsącymi się dłońmi wykonałam testy i zawołałam przyjaciółki. Chodziłam po całej łazience czekając, aż te pięć minut upłynie, ale ono dłużyło się w nieskończoność… Czułam się, jak więzień czekający na egzekucję… To był koszmar…

― Już czas… ― odezwała się Ola.

Spojrzałam w stronę testów, ale bałam się do nich podejść… Bałam się odczytać wynik… Monika widząc mój strach, wzięła testy do ręki i spojrzała na nie, a następnie przeniosła wzrok na mnie… Jej wzrok mówił wszystko…

― Jesteś w ciąży… ― powiedziała równie przerażona, co ja.

― ŻE CO?! ― mój wzrok gwałtownie przeniósł się na Nathana stojącego w drzwiach pomieszczenia…

____________________

Wiem, że musiałyście tak długo czekać ;( Przepraszam za to ;( Ale staram się jak mogę... Choć nie zawsze mi to wychodzi... A ten rozdział jest tego dowodem :(

Nic więcej na jego temat nie powiem, nie chcę się narażać, co niektórym :D

Mam jedynie nadzieję, że da się to coś powyżej przeczytać bez zaśnięcia ;P

Ja już też się nie pytam czy u Was w rodzinie wszyscy zdrowi... Ponad 13 300 wejść!!! o.O DZIĘKUJĘ WAM :* To jest po prostu dla mnie taki zaszczyt, że jesteście tu ze mną i czytacie to ;) Nie wiem, jak mam Wam dziękować :D Kocham WAS ;*****

Bezcenne ;D