Rozdział 16

Drzwi ponownie trzasnęły… Po chwili po schodach zbiegł wściekły Siva… Wszyscy stali w osłupieniu, nie wiedząc co robić. Szybko opamiętałam się i wybiegłam za chłopakiem… Trzeba było mu jakoś pomóc. Albo przynajmniej dowiedzieć się, co się stało… A nikt najwyraźniej z zebranych nie palił się do tego… Wybiegłam przed dom i zobaczyłam, jak Siva wsiada do samochodu… W ręku miał napoczętą butelkę wódki…

― Siva! ― krzyknęłam i zaczęłam biec w jego kierunku.

Chłopak spojrzał w moją stronę zaskoczony.  Gdy znalazłam się kolo niego, chwyciłam butelkę, którą trzymał i roztrzaskałam ją o chodnik…

― Co Ty zrobiłaś?! ― wydarł się na mnie.

― To co trzeba było! Nie pozwolę Ci prowadzić! Piłeś! ― również zaczęłam na niego krzyczeć.

― A w ogóle kim Ty jesteś, że mówisz mi, co mam robić?! ― dalej nie spuszczał z tonu i wlepiał we mnie swoje czekoladowe oczy.

― Ja tu nie jestem ważna… ― ściszyłam głos. ― Ważne jest to, żebyś nie zrobił czegoś głupiego! Cokolwiek to jest, nie jest tego warte… Porozmawiaj ze mną… Powiedz, co się stało… ― spojrzałam na niego ze zrozumieniem.

Widziałam w jego oczach zbierające się łzy, ale nie pozwolił na to by wyleciały… Nie chciał pokazać, że cierpi… W końcu według nich, to nie wypada facetowi…

― Choć przejdziemy się… Dobrze Ci to zrobi… ― zaproponowałam i pociągnęłam Go za rękę.

O dziwo chłopak nie protestował. W ciszy udaliśmy się wzdłuż chodnika, prowadzącego w nieznaną mi stronę… Ale nie przejmowałam się tym… Szliśmy tak kilka minut, od czasu do czasu zerkając na siebie… Naszą ciszę przerwał Siva:

― Dlaczego to zrobiłaś? Dlaczego nie chciałaś pozwolić mi jechać? ― zapytał.

Spojrzałam na niego zaskoczona tym pytaniem. Chwilę się zastanowiłam nad nim, ale doszłam do wniosku, że sama tego nie wiem…

― Jeśli mam być szczera, to sama nie wiem… To po prostu chyba normalne, przynajmniej dla mnie, że pomagam… Byłeś zdenerwowany, nie wiedziałeś co robisz i jakie mogą być tego konsekwencje… Mogło Ci się coś stać… Musiałam coś zrobić… Tak po prostu czułam… ― odpowiedziałam, patrząc mu w oczy.

Siva odwrócił wzrok…

― Co się stało? ― stanęłam naprzeciwko niego. ― Możesz mi powiedzieć…

Chłopak przyglądał mi się chwilę analizując każdy mój ruch i gest. Spojrzał w moje oczy, a potem wybuchnął:

― Chcesz wiedzieć, co się stało?! Proszę bardzo! Nareesha mnie zdradziła! Chciałem jej zrobić niespodziankę i pojechałem do niej… I co tam zobaczyłem?! Pieprzyła się z jakimś fagasem! Nawet jej to nie obeszło… Zadowolona?! Leć powiedz wszystkim! No już! Nie musisz już udawać, ze chcesz mi pomóc! I tak nie wiesz, co to znaczy… Spałaś już pewnie ze wszystkimi z zespołu…

Stałam tak i nie mogłam się ruszyć. Jego słowa bolały, strasznie bolały… Nawet się nie znaliśmy, a wydawał wyrok na mój temat… Skąd on mógł w ogóle wiedzieć cokolwiek o mnie… Jak mógł mówić coś takiego… Z moich oczu spłynęła pojedyńcza łza, którą szybko otarłam…

― Jesteś totalnym kretynem! ― wydarłam się. ― Nie umiesz przyjąć niczyjej pomocy… Nawet, gdy jest bezinteresowna! Nie umiesz docenić tego, co masz! A masz rodzinę i wspaniałych przyjaciół, którzy się o Ciebie martwią! Współczuję Ci, ze zostałeś zdradzony. Nikomu tego nie życzę, bo dokładnie wiem, co to oznacza i jaki to ból, bo przeżyłam to, a nawet coś gorszego…! Nawet nie wiesz, co mówisz, a wydajesz osądy…! ― obróciłam się i zaczęłam biec przed siebie.

Z moich oczu na dobre zaczęły płynąć łzy. Zatrzymałam się po kilku minutach i otarłam łzy wierzchem dłoni. Przestań już ryczeć! Mówiłam do siebie, ale nie pomagało. Dlaczego ja w ogóle płaczę?! Przecież to były tylko słowa, na dodatek od nieznajomego… Ale te słowa przypomniały mi wszystko co przeszłam… Zaczęłam głęboko oddychać i zamknęłam oczy. Mój oddech zwolnił, ale tylko na chwile… Przed moimi oczami ukazał się Piotr…! Szybko otworzyłam oczy, a moje serce gwałtownie przyśpieszyło… Zaczęłam się rozglądać nerwowo, aby upewnić się, że nie ma go tutaj. Oparłam się o jakiś płotek i ukryłam twarz w dłoniach… Nie mogłam zapanować nad swoimi myślami… Wszystko w mojej głowie krążyło wokół Piotra… Choć bardzo tego nie chciałam… Poczułam, jak ktoś dotyka mojego ramienia… Odskoczyłam szybko i spojrzałam na… Sive.

― Przepraszam… ― zaczął. ― Poniosły mnie emocje… Nie chciałem Cię urazić… Gadałem głupoty…

Chłopak chciał do mnie podejść, ale odsunęłam się od niego, mówiąc:

― Zostaw mnie…

Siva spojrzał na mnie zdezorientowany. Nie wiedział, co się dzieje… Ponownie spróbował do mnie podejść i złapał mnie za ramiona…

― Co się stało? ― zapytał cicho.

Zaczęłam się z nim szamotać. Chciałam znowu uciec i zostać sama… Próbowałam się wyswobodzić z jego rąk, gdy usłyszałam:

― Ania!

Max podbiegł do nas, a Siva puścił mnie. Momentalnie wtuliłam się w zaskoczonego Maxa, który niepewnie mnie przytulił. Powoli zaczęłam się uspokajać w ramionach chłopaka, który gładził moje włosy i szeptał:

― Już spokojnie… Wszystko jest już dobrze…

W końcu oderwałam się od Maxa i otarłam łzy. Spojrzałam na niego, a następnie na Sivę. Czuła się strasznie głupio… Zachowałam się jak idiotka… Dlaczego tak zareagowałam?! To niedorzeczne…

―Siva… To ja Cię przepraszam… Nie powinnam tak zareagować… ― zwróciłam się tak do chłopaka, który mi przerwał:

― Ty nie masz mnie za co przepraszać… Chciałaś mi tylko pomóc, a ja zachowałem się jak ten kretyn, którym jestem… Naprawdę nie chciałem Cię urazić…

Nastała cisza, którą przerwał Max:

― Nathan tu biegnie z Olą…

Spojrzałam w kierunku wskazanym przez chłopaka, ocierając resztki łez. Nie chciałam żeby zobaczył, że płakałam… Od razu pytałby się, co się stało. A tego nie chciałam… Nathan po chwili znalazł się przy mnie i objął mocno. Spojrzał na mnie tymi swoimi cudownymi oczami, w których teraz dostrzegłam obawę i zapytał:

― Płakałaś…?!

A jednak zobaczył… Szybko spojrzałam w innym kierunku, ale chłopak nie odpuścił. Złapał mój podbródek i zmuście do spojrzenia na niego. Kątem oka dostrzegłam lekko wystraszoną twarz Sivy…

― Dlaczego płakałaś?! ― zapytał stanowczo Nath.

I znowu nie wiem, co mu odpowiedzieć! Jak zwykle jego pytania trafiały w sedno, o którym nie chciałam rozmawiać… Nie chciałam też żeby był zły na przyjaciela… I znowu wszystko przez moją głupotę…

― Nathan nic mi nie jest… Proszę, wracajmy już do domu… ― odpowiedziałam i zobaczyłam, jak Ola i Siva zerkają na siebie, co jakiś czas…

Wydało mi się to trochę dziwne… Twarz Sivy wyrażała w tym momencie wielkie zaciekawienie… Nie przejmował już się tym, jak zareaguje Nathan… Jego cała uwaga została skupiona na jednej osobie, którą była Ola… Nathan spojrzał na mnie badawczo i ponownie objął. Chyba na razie odpuścił… Ale jestem pewna, ze nie na długo… Staliśmy tak w ciszy, którą po chwili przerwał dzwonek, mojego telefonu…

__________________________

Miało być tak: "Drzwi ponownie trzasnęły, a ja gwałtownie się obudziłam..."

No ale nie zrobię Wam tego... :P

Mam nadzieję, że Wam się spodobało :)

Czekam na Wasze opinie :D
I bardzo, ale to bardzo Wam dziękuję za ponad 4 000 wejść!!!! I masę komentarzy :)

Kocham Was :*******